Ohmme - Fantasize You Ghost

Joyful Noise Recordings

Fantasize You Ghost

De fijne lijn zoeken tussen beluisterbaar en verslavend, dat doet Ohmme met wisselend succes. Maar die zoektocht resulteert wel in een fijne plaat.

Sima Cunningham en Macie Stewart, de dames die Ohmme verwekten, kunnen allebei overweg met stem en een boel instrumenten, die ze leerden spelen in allerlei bands in Chicago. Ze begonnen met avant-gardejazz, die hen tot bij Ken Vandermark bracht, leverden hand- en spandiensten aan Chance the Rapper, Thor Harris, Richard Thompson en Whitney en speelden in het voorprogramma van Wilco, Iron & Wine en Tortoise. Daarmee hebt u al een idee van het brede spectrum dat de twee proberen te overspannen.

En dat zit zo'n beetje allemaal in de muziek die ze maken. Wij maakten kennis met het duo via de single Icons, afkomstig van het debuut 'Parts', die ons meteen de vingers deed tintelen. En dat tintelen houdt eigenlijk de hele tweede plaat lang aan. Namen als Laurie Anderson, Tori Amos, Godley & Creme en The Magnetic Fields flitsten ons door het hoofd. En dat zijn er nog maar een paar.

Laat één ding duidelijk zijn: de samenzang, de harmonieën primeren, hoe belangrijk de muziek ook moge zijn. Het is een element waar je hoegenaamd niet omheen kan. Het is ook het eerste wat opvalt, maakt deze band tot wat ze is. Crosby, Stills & Nash is misschien wat hoog gegrepen, maar toch...

En bovendien is hier nog meer aanwezig. Dat meer kan dan alle kanten uitspatten. Toppunt wat dat betreft is ongetwijfeld instrumental Sturgeon Moon, waaraan geen touw valt vast te knopen. En die bovendien ver achteraan op de plaat staat. Gitaareffecten worden uitgespreid op een bedje van zenuwachtige jazzdrums. Wat precies de meerwaarde daarvan is, is ons nog niet duidelijk, maar wie weet. Misschien is dat ook net de bedoeling: verwarring scheppen. Grappig trouwens dat het meest lieflijke, bijna musical-waardige nummer After All precies daarna werd ingeplant.

Maar ook eerder is er al meer dan voldoende ruimte voor experiment. Denk maar aan Selling Candy met een soort van mitrailleurgitaar. Of luister eens naar Ghost, waarop Adrian Belew te gast lijkt te zijn. De “normaalheid” van The Limit en Spell It Out staat daar in schril contrast tegenover.

Het was Chris Cohen, zelf ook al niet vies van een experimentje, die deze plaat heeft uitgewerkt tot een waardig vervolg op het debuut, die de sound nog meer heeft uitgepuurd. Wie houdt van verrassingen, van een wilde spanning zal zich hierin best weten te vinden, maar ook wie al eens een simpel, lieflijk liedje weet te smaken, kan hier terecht. En dat is een verdienste.

6 juni 2020
Patrick Van Gestel