Clap Your Hands Say Yeah - New Fragility
CYHSY
Met uitzondering van het debuut is Clap Your Hands Say Yeah bijna volledig naar de achtergrond verdwenen. Ondanks het feit dat de band met deze plaat toch al toe is aan een zesde full album, is het vooral de titelloze eerste die wordt aangehaald, als de groep ter sprake komt. Maar wie weet komt daar met deze langspeler wel verandering in.
Want wij zijn al twee weken lang verslaafd aan deze plaat, die van een bijna pijnlijke schoonheid is. Dan hebben we het over de schoonheid die we ook aan 'Automatic For The People' van R.E.M. toedichten. Boude woorden? Misschien, maar we staan er wel volledig achter. En we gaan u ook proberen uit te leggen waarom.
U kent dat wel: het zou unfair zijn om er een bepaald nummer uit te pikken. Maar dat is nu eenmaal het lot van de recensent: albums dissecteren en tegelijkertijd proberen om het geheel niet uit het oog te verliezen. Dus vergeef ons de onvolmaaktheid als we beginnen met Thousand Oaks aan te halen als troefkaart voor deze plaat. Het nummer gaat over de massamoord in het gelijknamige stadje en dan specifiek over de woede dat er niets aan de handel in wapens wordt gedaan in de VS. De wanhoop klinkt niet alleen uit de typisch nasale en unieke zang van meesterbrein Alec Ounsworth, maar tegelijkertijd ook uit de muziek, die uiteindelijk explodeert in verontwaardiging.
Het zijn niet enkel quasi-perfecte popsongs die je terugvindt op deze plaat. Er zijn ook intrieste overpeinzingen als Dee, Forgiven, dat nog meer diepgang geeft aan de vocalen van Ounsworth, die hij eigenhandig ook nog eens voorzag van backings. Voeg daar de verloren lopende piano en de weemoedige mondharmonica nog aan toe en je hebt een volgende hoogtepunt.
Nog dieper gaat het op strijkers drijvende Innocent Weight. Strijkers, die je eigenlijk niet meteen ziet samengaan met die snerpende stem, maar het resultaat mag er meer dan zijn. De strijkers worden trouwens geleidelijk aan aangevuld met akoestische gitaar om dan te worden overstroomd door een heerlijke elektrische gitaarsolo om dan meer een wending richting popsong te nemen. De wanhoop lijkt ook hier de rode draad door de song. “I don't know what I've done wrong”, vraagt Ounsworth zich af.
En dan moet het hemelse Mirror Song nog komen en hebben we de meer typische CYHSY-song (en opener van de plaat Hesitating Nation al gehad. Over typisch CYHSY gesproken, één van de nummers heet zelfs CYHSY 2005 en wordt getypeerd door deze keer dromerige strijkers.
Maar, beste lezer, vergeet u vooral al wat we hiervoor schreven en geef deze plaat een kans in het geheel op u af te komen. Als u een beetje liefhebber bent van de betere popmuziek en door de wrange appel van Ounsworths stembanden kan heen bijten, staat u een uurtje vol prachtige liedjes te wachten. Soms is dat gewoon genoeg.