CHVE - Rasa
ConSouling Sounds
Colin H. Van Eeckhout is een fenomeen. Punt. Laat de man niet enkel aan de grondvesten liggen van bands als AmenRa, Sembler Deah, Kingdom of zelfs de hele Church of Ra beweging die deze projecten bindt, hij is ook de verpersoonlijking van gitzwarte, diep gravende, traumatiserende muziek. Als soloproject CHVE heeft hij even een korte stap gezet op een 7” split met Nate Hall, maar waar het dan nog om donkere folk ging, lijkt hij op zijn eerste volwaardig wapenfeit ‘Rasa’ echt zijn eigen draai te hebben gevonden.
En dit eerste werk van CHVE ligt helemaal in het verlengde van zijn andere muzikale kindjes. Basisgegevens: een lange track van net geen half uur, een allesdoordringende drone als basis die het hele nummer onderbouwt, een uitermate sombere uitstraling en een minimalisme met klank en sfeer.
‘Rasa’ is dus één langzaam aanzwellend, auditief verhaal dat begint met een drone die even zwart en penetrant is als een stevige pint of Guinness. Die gaat langzaam omwentelen en ontdubbelen. Gitaar krijgt een voorzichtige bijval van een metalige resonantie van snaren en begint zo organisch te bewegen. Na enkele minuten verrijkt Van Eeckhout zijn doomrijk met een haast sacrale zang van hoge klinkers. Een aan Dead Can Dance-refererend mysterie met een vocale smeekbede van ijle keelklanken zorgt voor een stevige spiritualiteit. Donkerrode tonen en hoge, wazig omrande noten komen langzaam maar zeker doorheen de doezeldrone kijken.
De track wordt rijker en rijker. Donker donderende floortoms treden het geheel halfweg bij en beklemtonen de fatalistische uitstraling van deze sfeerprent. Niet dat er echt stevige dramatiek of bombastische, muzikale scènes aanwezig zijn, maar er straalt wel een neerdrukkende moedeloosheid van deze plaat uit. Zelfs wanneer de drums weer wegvallen en de sombere mist wat lijkt weg te trekken. het is even fronsen op het ogenblik dat een traag rollende, even ontnuchterende snaredrum inzet, maar wanneer die een sombere bastoon als tegenritme krijgt, wordt het pas helemaal ernst. Dit is een dans op de grens van de dood. De harde, witte tekstlijnen binnenin de hoes van dit gitzwarte album: “I will only rise, until I fall”, krijgen plots een keiharde betekenis. De smekende, woordenloze stem blijft als een onheilsbode in de lucht hangen.
Traag maar gestaag sterft het nummer uit. Negenentwintig minuten vierendertig seconden onophoudelijke muzikale penetratie wordt omgetoverd tot een schijnbaar korte, krachtige impressie. Muzikaal, magistraal en morbide; statement gemaakt. Extra vermelding: de hoes is een uitsnede van een grijsfoto van het hoofdprofiel van een gitzwarte achtergrond: een fenomenaal stuk kunst op zich.