Chris Cohen - As If Apart

Captured Tracks Records

Hij heeft het gewoon opnieuw gedaan, Chris Cohen: opnieuw zette hij ons op het verkeerde been en gaf hij ons de indruk een saaie plaat gemaakt te hebben; opnieuw zaten wij er glad naast.

Eerste keer gedraaid en er niet warm van geworden; niet eens lauw; tweede keer gedraaid en nog steeds niet aangevoeld dat het iets is. Maar geef het de nodige tijd en bijhorende kansen en je zal zien dat Chris Cohen je opnieuw, net als bij ‘Overgrown Path’, meeneemt over eenzame wandelpaden onder een waterig zonnetje, beladen met een rugzak vol melancholische liedjes.

Hij schreef deze liedjes allemaal op piano, en waar de piano ongetwijfeld erg belangrijk is in deze nummers, krijg je toch de indruk dat het de gitaar is waar het hier om draait. Maar de basis bestaat wel uit toetsen, zoals duidelijk blijkt uit een song als The Lender, dat is vertrekt van een eenvoudig pianodeuntje, het frame waarrond de rest van de instrumenten als inkleding wordt aangebracht. Dat zijn dan gitaarsolo’s, baslijnen en een simpel drumpatroon, die allemaal door de man zelf werden ingespeeld.

Ook de teksten schreef hij allemaal zelf met uitzondering van die voor het titelnummer en voor Memory, waarvoor hij de hulp kreeg van ene Zach Phillips. Het maakt allemaal niet zoveel uit, want de teksten blijven even mysterieus, of ze nu door hemzelf dan door Phillips geschreven werden. En dat geeft hij zelf ook toe: lyrics zijn enkel een extra instrument binnen een song; zoek er dus niet te veel achter.

Maar geniet vooral van de lome liedjes, die uit de boxen opdoemen als marihuanadampen. Je gaat je er zowaar ontspannen van voelen zonder de genoemde drugs zelfs maar tot je genomen te hebben. En dat een hele plaat lang. Want zelfs een iets nerveuzer nummer als As If Apart, dat de bakens lijkt te gaan verzetten, wordt door Cohens stem herleid tot de rust zelve.

Daartegenover staat het prachtige walsje dat Needle And Thread is. Bijna instinctief begin je heen en weer te wiegen. Of zoals hij het zelf zegt: “Then again then again then again then again then again”. En het werkt niet eens storend als je het hoort.

Chris Cohen heeft weer eens een plaat gemaakt waarmee hij zijn vroegere werkgever Cass McCombs naar de kroon steekt. En dat op zijn eigenzinnige, koppige manier. Respect!