Cedric Burnside - Hill Country Love

Single Lock Records

Dat je nooit mag vergeten waar je vandaan komt, hoezeer het je ook voor de wind gaat, dat beseft Cedric Burnside maar al te goed. Zijn nieuwe plaat is dan ook een even begeesterd als begeesterend eerbetoon aan zijn geboortegrond, in Memphis, Tennessee, en aan de daar ontstane Hill Country blues, de stijl waarvan zijn opa R.L. Burnside een belangrijke exponent was.

‘Mississippi’ Fred McDowell was één van de eersten die, meer dan een halve eeuw geleden, deze uitgebeende, ritmische en vaak repetitieve en bezwerende bluesvariant op de kaart zetten. Junior Kimbrough en R.L. Burnside namen de fakkel van hem over en staken jaren later op hun beurt dan weer de volgende generaties muzikanten aan. Denk maar aan North Mississippi Allstars of aan The Black Keys, die enkele jaren geleden nog de liefde voor het genre betuigden op ‘Delta Kream’.

Cedric Burnside werd geboren in de blues. Er was niet alleen grootvader Robert Lee, ook vader Calvin Jackson was een gerenommeerd drummer. Cedric was amper tien, toen hij in familiebandjes begon te drummen, en dertien, toen hij zijn vader opvolgde in R.L. Burnsides live band. Ooms Garry en Duwayne, neef Kent en (wijlen) zijn broer Cody zijn (of waren) ook actief in de muziek en met de meesten van hen werkte Cedric ooit samen, onder meer in de Burnside Exploration.

Met vorige plaat, ‘I Be Trying’, sleepte Cedric Burnside twee jaar geleden eindelijk een eerste Grammy in de wacht voor 'Best Traditional Blues Album'. Een onderscheiding, die hem echter nog meer deugd gedaan zal hebben, is het lidmaatschap-voor-het-leven van The National Heritage Fellowship. Deze erkenning is namelijk alleen weggelegd voor mensen met bijzondere verdiensten voor de Amerikaanse traditionele en volkskunsten. Je zou voor minder je roots koesteren en eren met een plaat als deze.

Voor ‘Hill Country Love’ ging Burnside op zoek naar een locatie die qua akoestiek het meest een klassieke, bouwvallige juke joint benaderde. Die plek vond hij in een oud, leegstaand, houten kantoorgebouw in Ripley, een stadje met nog geen zesduizend inwoners. Met zichzelf op zang en (bariton)gitaar, "brother from another mother" Luther Dickinson (van North Mississippi Allstars) op bas en slidegitaar, Patrick Williams op mondharmonica en Artemis LeSuer op drums nam hij daar op twee dagen tijd veertien songs op.

‘Hill Country Love’ klinkt hierdoor rauwer en spontaner dan ‘I Be Trying’. What you hear is what you get: zelfs na de tiende of twintigste luisterbeurt zullen er geen details of verborgen laagjes komen bovendrijven die je voordien nog niet had opgemerkt. Ook in de teksten speelt Burnside allerminst verstoppertje, want die zijn zonder meer oprecht. Hij noemt een kat een kat en gaat zich niet in vergezochte, poëtische bochten wringen om verhalen te vertellen en gevoelens te uiten. 

Met deze plaat wil Burnside ook aantonen dat blues niet per se "droevige muziek" hoeft ze zijn. Er zit natuurlijk wel heel wat droefenis in verwerkt, maar volgens hem komt het er net op aan die treurigheid eruit te spelen. Of in dit geval: eruit te bewegen. ‘Hill Country Love’ is namelijk een plaat die je moet voelen; Burnside mikt niet alleen op de emoties van de luisteraar, het fysieke aspect komt op de eerste plaats. 

Verwacht dan ook niet te veel memorabele melodieën of tranentrekkende, minutenlange gitaarsolo’s op deze plaat. Wat je wel krijgt zijn rudimentaire, repetitieve en ritmische riffs en grooves. Daarin is nog steeds de invloed te horen van de muziek die West-Afrikaanse slaven een paar eeuwen geleden meebrachten naar de plantages in de zogeheten "Nieuwe Wereld".

Dit is geen plaat om lui lurkend aan een pijp en met een bel cognac in de hand te nuttigen bij de open haard, Burnside wil de stoel van onder je achterwerk trekken en je alle hoeken van de juke joint laten zien. Zelfs af en toe gaan zitten om even op adem te komen is er nauwelijks bij, want de veertien tracks volgen elkaar in sneltempo op.

Drie daarvan zijn hernemingen van stokoude klassiekers. Shake Em On Down werd in de jaren dertig al geschreven door Bukka White en kwam via ‘Mississippi’ Fred McDowell en R.L. Burnside uiteindelijk bij Cedric terecht. Po Black Mattie is een traditional die eerder al werd opgenomen door opa Burnside en door North Mississippi Allstars. You Got To Move kennen we allemaal  van The Stones, maar was – voor McDowell er een bluesversie van maakte – oorspronkelijk een negrospiritual.  

Ook met eigen nummers – en dan vooral I Know, Hill Country Love, Juke Joint, Closer, Thank You, Love You Music en Toll On They Life - bewijst Burnside dat hij een waardige erfgenaam is van zijn muzikale voorvaderen. Meestal blijft hij dan ook mooi binnen de krijtlijnen die de voorgangers uittekenden, al duikt er heel af en toe ook een element op uit een ander genre zoals funk, country of rock, maar zonder de songs te overheersen.

‘Hill Country Love’ is geen luisterplaat, maar een uitmuntende "beweegplaat". Als u wil, kan u die juke joint-ervaring ook thuis uitproberen: nodig voldoende mensen uit om uw tuinhuis/blokhut/chalet te vullen, speel deze plaat op maximum volume en hop, stampen maar met die voeten en shaken met die hips!