Cass McCombs - Big Wheel And Others

Domino

Wij zijn verliefd. Jawel, bijna vijftig jaar oud en verliefd. Elke keer weer als wij Cass McCombs ‘Big Wheel And Others’ opzetten, is dat gevoel er weer. Die vlinders in de buik, dat warme gevoel dat door je lijf stroomt, die glinsterende ogen. En vrouwlief is niet eens jaloers.

Nochtans ging de relatie niet echt vlotjes van start. Want Cass McCombs had het ons niet gemakkelijk gemaakt. De eerste paar keer dat wij deze stapel (tweeëntwintig songs) doorworstelden, overheerste het gevoel van: “Hebben we dat al niet gehad?”. Maar deze dubbelaar is meer.

(Alt)country, roots, jazz, latin, rock en Karen Black. Allemaal elementen die deze plaat maken tot een ratjetoe dat bijzonder verslavend is. Zoals ingrediënten vaak op het eerste gezicht helemaal niet bij elkaar lijken te passen, is deze smeltpot ook een verslavend lekkere ragout geworden.

Min of meer rode draad die door de plaat loopt zijn de stukjes uit de documentaire kortfilm ‘Sean’ waarin een vierjarig jongetje in 1970 wordt gevraagd naar allerlei onderwerpen als drugs en god. In 2005 maakte dezelfde regisseur een vervolg waarin hij aantoonde hoe veranderende tijden een mens kunnen veranderen. Of McCombs dat als uitgangspunt gebruikte van de plaat is niet duidelijk. Bedoeling is misschien dat de luisteraar, indien hij het zich al afvraagt, zelf even nadenkt over hoe hij/zij en zijn/haar manier van denken door de tijd heen veranderd is.

En terwijl hij dat doet, kan hij genieten van het jazzy The Burning Of The Temple 2012 inclusief de laidback saxsolo. Of kan hij die sax later horen terugkomen in het rustig rockende Joe Murder, waarin de sax knaagt en steekt als een wesp, gevangen onder een hoed. Rocken doet McCombs ook nog in het meer uptempo en even sexy Satan Is My Toy op de tweede plaat. Ook daar weer is er trouwens die sax, die de kop opsteekt, deze keer als een vervelende bromvlieg.

Je vindt er popzongs als het prachtige Brighter! op terug. In twee versies zelfs, één waarop hij zelf zingt en eentje waarbij hij de microfoon overlaat aan Karen Black, overleden in augustus van dit jaar. Die versie gaat zo mogelijk nog dieper, maar is verder zowat ongewijzigd. Hiermee brengt hij trouwens meteen hulde aan dit icoon.

Evengoed krijg je er kale en repetitieve songs als Everything Has to Be Just-So voorgeschoteld, waarin McCombs een stapel vooroordelen aanklaagt, terwijl een vrouwenstem op de achtergrond zachtjes “For Your Eyes” blijft herhalen, als om hem (en dus ook ons) aan zijn (onze) eigen feilbaarheid te herinneren.

Verwacht geen eenheidsworst als je ‘Big Wheel And Others’ gaat beluisteren. Dit is een ongelooflijk spannende, afwisselende plaat, die blijft boeien tot het allerlaatste liedje. Cass McCombs gaat hiermee niet van onder zijn steen worden gehaald. Maar dat hoeft ook helemaal niet. Ook onder die steen zien wij hem heel erg graag.