Cargo Mas - Cargo Mas
Eigen beheer
In de jaren tachtig was daar plots een Ijslandse band met een bijzonder aanstekelijk allegaartje van funk, jazz en pop. Mezzoforte was goed vooor een Garden Party, maar bleek een eendagsvlieg, ook al bleven ze leuke platen maken. Nu is er hier te lande Cargo Mas opgestaan. Iets zegt ons dat de muzikale wereld hier nu meer klaar voor is dan dat toen het geval was.
Cargo Mas is ontsproten aan het brein van Sam Vloemans, die zijn lippen en de daarmee versmolten trompet al eens graag uitleent aan allerlei projecten en voor geen gat te vangen is. Maar dit is zijn project. En wat voor een project. Nu is Vloemans een bijzonder gegeerd sessiemuzikant. Voordeel daarvan is dat je dan een adressenboekje hebt dat uitpuilt van het talent. Op zijn beurt bouwde hij dus dit project op uit muzikanten die bij Zap Mama, Lianne La Havas, Gabriel Rios, Guru’s Jazzmatazz en Dez Mona al de sporen verdienden. En het resultaat is navenant. Denk Snarky Puppy, denk Buckshot LeFonque, denk funk, denk jazz, denk Latin, denk... Cargo Mas.
De debuutplaat van dit gezelschap is een prachtig staaltje van het kunnen van een stel rasmuzikanten, die ook nog eens het onderste uit de kan halen. En let op: het is niet allemaal funky en jolig wat er op dit album staat. Daarvoor moet je maar eens de heerlijk (in de beste zin van het woord) zeemzoete afsluiter Waltz De La Lluvia erop na beluisteren. Miles Davis is niet veraf en je voelt zo allerlei emoties op je afgevuurd worden.
Zo gaat het wel vaker op dit debuut. De opener Caminar (Part 1) doet net wat hij moet doen: een introductie geven op wat gaat volgen. Nog niet te hevig, nog niet te zwoel, maar net genoeg om te intrigeren, om je te dwingen om verder te luisteren. Halverwege komt het dan steeds verder los, worden stilaan al de juiste zenuwen geprikkeld. Je hoort percussie, subtiele toetsen, heerlijk drumgeweld, diepe bas, maar vooral die batterij blazers, die je steeds verder in die tunnel meesleuren.
Eens je dan verkocht bent, is er geen weg meer terug. Het is geen toeval dat Vloemans Mike 'Maz' Maher (Snarky Puppy – in Samsara), Fred Wesley (o.m. James Brown in Pick Up) en Ida Nielsen (Prince – in My Favorite Pants) kon overtuigen om mee te doen. En dat hoor je ook. Elke keer weer.
En nee, we gaan hier geen favorietjes aanduiden. Hoewel we zot zijn van La Canción Dominical, My Favorite Pants onweerstaanbaar vinden en door Ashes Of The Warrior uit ons lood werden geslagen, zou het de andere songs oneer aandoen om enkel die te vermelden. Dus tippen we ook nog graag het vrolijke Cuento 8 of het relaxte, losjes weg swingende Pick Up (met die fantastische toetsensolo), maar vooral: beluister dat hele album. Je zal het je niet beklagen. Wij deden dat ook niet. En laat dat tuinfeestje nu maar eens echt losbarsten.