Capitan - Facing Currents

Eigen beheer

Vier jaar na het knappe debuut ‘Cascades’ heeft de Mechelse band Capitan een opvolger klaar. ‘Facing Currents’ is een ijzersterk album geworden, dat al het goede van die eerste plaat bevestigt en vaak zelfs overstijgt.

Wie zegt dat er in de Dijlestad op muzikaal gebied weinig te bleven valt, doet de werkelijkheid geweld aan. Wanneer we alleen al kijken naar de Mechelse metaalnijverheid, dan mogen de Maneblussers zich trots op de borst kloppen met geweldige bands als Pothamus, Psychonaut en Hippotraktor, terwijl ook de vrienden van Astodan een meer dan oppervlakkige connectie hebben met de stad. Past perfect in dit rijtje: Capitan, met zijn sfeervolle, bezielde en bovenal toegankelijke mix van progrock, postrock en postmetal.

De band werd opgericht in 2019, toen vijf vrienden met een gedeelde voorliefde voor zware riffs, filmische soundscapes, melodieuze gitaarlijnen en dito zang de handen in elkaar sloegen, en besloten de wereld te bestormen als Capitan. Dat die wereld al snel op slot ging door een pandemie, hield hen niet tegen om in allesbehalve comfortabele omstandigheden te werken aan een eerste plaat. Het resultaat mocht er overigens zijn: vijf indrukwekkende lappen muziek die alle kanten leken op te gaan, maar vooral knap in elkaar zaten en zeer oprecht klonken.

Het geluid van Capitan was weliswaar verwant aan de sound van heel wat andere bands uit het genre, maar zonder dat de groep zich daarbij bezondigde aan na-aperij. Daarvoor waren de songs te persoonlijk, en bovendien onderscheidde het vijftal zich ook door de krachtige, maar heldere stem van Bjorn Nauwelaerts, die samen met leadgitarist Kevin Brondel voorop ging in de strijd tegen zijn innerlijke demonen. De twee vullen en voelen elkaar ook nu perfect aan, en worden daarin met verve bijgestaan door Rafaël Clavie (gitaar), Jonathan Lievrouw (bas) en Nick Boonen (drums).

Vijf van de zes tracks op ‘Cascades’ klokten af op om en bij de tien minuten, maar er gebeurde zoveel in dat ze, vooral wat de muziek betreft, makkelijk los van elkaar konden beluisterd worden. Dat is ietwat anders bij de zeven, over het algemeen kortere en compactere nummers op ‘Facing Currents’. De songs op deze plaat vloeien dan weer mooier in elkaar over, en vormen daardoor meer dan die van ‘Cascades’ een erg knap, samenhangend geheel, met een heel logische, natuurlijke flow.

Ook vandaag gebruikt Capitan elementen uit postrock en postmetal, maar hun muziek neigt even vaak naar grunge en postpunk. Is dat erg? Natuurlijk niet. Ze doen het op een erg doordachte en ongedwongen manier, en volgens de behoeftes van de songs.  Dat dit volgens sommigen niet altijd even origineel zou zijn, vinden wij alvast geen argument. Ons lijkt het niet meer dan logisch dat wanneer je een verhaal vertelt en wil dat men er iets van verstaat, je daarvoor een taal gebruikt die voor je luisteraars bevattelijk en herkenbaar is.

‘Facing Currents’ is een verslavend album dat je best in één keer beluistert, want dan is de impact van dat geheel groter. Wat deze plaat gemeen heeft met de voorganger, is dat de songs qua thematiek sterk samenhangen. Door ze als één geheel te beschouwen, komt ook het verhaal dat erachter zit het best tot zijn recht: het ontdekken van je ware identiteit door langdurige afzondering, om vervolgens te proberen om - zonder compromissen - die authenticiteit te behouden op het moment dat je weer verbinding maakt met anderen.

De muziek – bijwijlen episch, maar zeker niet bombastisch - geeft die emotionele strijd perfect weer, en evolueert doorheen de plaat gaandeweg van benauwend naar louterend. Maar voor we toekomen aan de catharsis, worden we eerst ondergedompeld in de beklemmende sfeer van openers Immerse, Pt. I en Immerse, Pt. II, om vervolgens meegesleept te worden door het adembenemende - en even toepasselijk getitelde – duo Apnea en Choke. Hierna volgt de beklijvende titel- en sleutelsong van de plaat, waarin die zoektocht naar steun in tijden van verwarring haast letterlijk maar met zodanig veel overtuiging wordt verwoord, dat het allesbehalve klef overkomt. Het strafste van het album moet dan nog komen, met eerst het zinderende A Pale Blue Light en helemaal op het einde het trage, bloedmooie The Ascent.

Ondertussen is ‘Facing Currents’ bijna twee maanden uit, en ook al hebben we ze in die periode bijna dagelijks gespeeld, we raken deze plaat maar niet beu gehoord. Meer nog, na elke luisterbeurt denken we steeds minder in genretermen of aan andere bands, maar komt de eigen identiteit en het eigen geluid van Capitan steeds duidelijker aan de oppervlakte. Met deze zevenklapper, die nergens een zwak moment kent, mag dit vijftal zich wat ons betreft dus zonder blozen bij de grote jongens scharen. Heel sterk!