Califone - Villagers

Jealous Butcher Records

Met een achtste album zet Tim Rutili een mooie kers op de taart van vijfentwintig jaar Califone.

Rutili is een veteraan. Hij verdiende de sporen bij alt-rockhelden Red Red Meat, maar is ook al vijfentwintig jaar bezieler van Califone. Wat ooit bedoeld was als soloproject met een wisselende line-up, is ondertussen een creatieve bende vrienden geworden die goed op elkaar ingespeeld zijn met oude getrouwen Ben Massarella, Michael Krassner, Rachel Blumberg, Max Knouse en Brian Deck.

Califone is geen hitmachine en misschien daarom dat de band, die eerder platen uitbracht op Thrill Jockey en Dead Oceans de opvolger voor ‘Echo Mine’ uitbrengt op Jealous Butcher Records. Maar het zullen wellicht die labels zijn die nu jaloers zullen zijn, als ze het resultaat horen, want ‘Villagers’ is een prachtplaat geworden.

Rutili laat op deze plaat de poëet in zichzelf nog eens helemaal los en de muzikanten zwermen rond de cryptische, bijna ongrijpbare teksten met kunde en vertrouwen en los van elk genre. En toch voelen de nummers niet aan als losgeslagen experimenten, maar als echte songs. Om het samen te vatten: dit klinkt als de folktronicaplaat die Bowie nooit gemaakt heeft, maar had moeten maken.

Sweetly lijkt zelfs te verwijzen naar de Berlijnse periode van de overleden superster. “Un-careful footsteps / At the first blush of a hurricane / All the cocaine happy endings / My love remains,” klinkt het in dit wiegende, akoestische hoogtepunt van de plaat.

Elders zitten er meer elektronische elementen in verwerkt. Dat is bijvoorbeeld het geval in de uptempo opener The Habsburg Jaw. De titeltrack, die lijkt te verwijzen naar de debuutplaat van Conor O’ Brien en co, wordt dan weer opgefleurd met een scheefgetrokken blokfluit. “Walking with the jackals”, zingt Rutili hier en dat doet onbewust denken aan Becoming A Jackal van diezelfde Villagers.

De piano speelt een hoofdrol in Comedy, waarin ook warme blazers schuilen, en de knappe single Ox-eye waarin Rutili onderzoekt wat het betekent om te verdwalen, omringd door moderne technologie, verslaafd aan de smartphone en hersendode televisie. “Ghosts are only time machines / They’re just as afraid of you as you are,” is hier de openingszin en even later blazen klarinet en sax de uit spinrag opgetrokken gitaarlijnen uit elkaar.

Halloween klinkt dan weer alsof The National zich eindelijk opnieuw uitvond en opnieuw boeiend werd en zo gaat het maar door. Dit album heeft maar negen tracks, maar geen enkele is korter dan vier minuten. Dus je krijgt toch meer dan waar voor je geld. Aarzel niet om het aan te schaffen, want er valt zoveel op te beleven dat je niet weet waar eerst luisteren.