Brennt Vanneste - Collection Of Goodbyes, Escapades II
Mayway Records
De jaarlijstjes zijn gemaakt, de kerstkalkoen (of tofu) achter de kiezen. Om dan nog een plaat uit te brengen en te hopen dat die opvalt, daarvoor heb je meer dan kerst- of sneeuwballen nodig. Dat Brent Vanneste, de brulboei van Stake en Klakmatrak die heeft, moet hij niet meer bewijzen en zijn solowerk valt zo ver buiten zijn bandsound dat hij gelijk wanneer een plaat kan uitbrengen en opvallen.
Op kerstavond liet hij het tweede deel van zijn ‘Collection Of Goodbyes, Escapades’ los, het project dat op tien dagen na, precies een jaar geleden startte met de release van If I See You. De eerste van in totaal achtenvijftig (58!) tracks en noodgedwongen opgesplitst werd in drie delen.
Op ‘Escapades I’ nam Vanneste, bijgestaan door zus Janne, ons mee op een muzikale trip langs soundscapes, neo-psychedelica, jazz, zelfs breakbeat en ambient. Op het tweede deel zoekt hij meer rust en weidsheid op, passend voor de tijd van het jaar, met zelfs een track die Het Licht Komt heet. Het is alsof je samen met hem in een chalet in de Ardennen mag vertoeven en hij de soundtrack voorziet bij lange wandelingen door een door de sneeuw verstild landschap.
In de wereld van Vanneste heet dit een “Parallel Universe Of Puppy Love”, tenminste als we afgaan op de korte openingstrack die belooft dat er daar zelfs meerdere van zijn. Zeker in het begin van de plaat houdt hij het erg ingetogen. Nog meer dan Siem Reap, de band van Gilles Demolder, die andere ruwe bolster van Oathbreaker en Wiegedood, die eerder dit jaar een tweede soloplaat uitbracht vol lo-fi ontboezemingen.
Via de reeds genoemde single, die dus niet op deel één stond, de weidse, filmische pracht van My First Highway en de verstilde akoestische single From It All leidt Vanneste ons heel teder dieper in zijn muzikale wereld, die uit heel wat meer bestaat dan gierende gitaren, gebrulde zang en bonkige bassen en drums. Dat bewijst hij verderop met uitstapjes naar instrumentale psych, postrock, shoegaze en grunge.
Drifted To A Human Throne is zo’n instrumental waarmee je wel elke dag wakker wil worden. De gitaar klinkt alsof zonnestralen zich moeizaam door het slecht gesloten rolluik wurmen. Tegenhanger Existential Crush lijkt dan weer de pschydelische soundtrack bij zonsondergang of bij de Aurora Borealis. Al kan je daarvoor ook Echoes Of Separation opleggen. Alle drie songs zonder woorden.
Pas op het Nederlandstalige Onder Je Huid laat Vanneste de stem terug horen om even later een bad te nemen in postrock met Deep Down Here waarin hij zich wast met Pink Floyd-zeep en Mogway-shampoo. Fris gewassen en misschien zelfs geschoren, trakteert hij vervolgens op Carousel, dat dankzij het xylofoontje een kerstsfeer opwekt. Pianoballad Heartache Harmonies leidt het laatste deel in van de plaat waarin vooral de twee laatste nummers nog opvallen: het introspectieve Were We Ever Really Close en de Beck-achtige afsluiter Dark Thoughts In Daylight.
Net als Mark E. toont Vanneste dat er na elke donkere periode weer licht komt. Dat zien we in de carrousel van de seizoenen, maar de van de natuur vervreemde westerling heeft af en toe een vriend nodig die steun biedt en de weg toont. Vanneste is dit jaar die vriend.