Brain//Child - Brain//Child

Honolulu Records

Brain//Child is een in Amsterdam opgericht en gebaseerd kwintet bestaande uit de Italiaanse tenorsaxofonist Nicolo Ricci, bassist Alessandro Fongaro, gitarist Artan Buleshkaj, Daan Demeyer op Fender Rhodes en elektronica en Raf Vertessen op drums. Een uitgesproken internationale bende met erg uiteenlopende, muzikale profielen en voorkeuren. Samen spelen ze een met funkgrooves, freejazz, en verschillende noisy rockvarianten (indie-/postrock) gekruid mengsel. 

Het debuutalbum van Brain//Child is ronduit fascinerend, al vraagt het ook enige inzet van de luisteraar. In de kern zijn zes originele composities te horen, waarvan sommige door fragmenten van vrije improvisatie geïntroduceerd worden. Bedoeling was om zo de luisterervaring te versterken door het album een heel eigen geluid en continuïteit mee te geven.

Er is dus sprake van enkele toegangsdrempels. Toch moet gezegd dat dit debuut, opgenomen in de Gentse Ledebergstudio's, een kanjer van een auditieve trip is. Die wordt mee in de hand gewerkt door de bijzondere, door Carlotta Cardana ontworpen, grijszwarte hoes die een scan van half bevlekte moleculen op een lichtplaat toont. Die illustratie contrasteert met de levendige, zelfs kosmische sound die de groep er op nahoudt.

Op het vlak van compositie zijn het vooral Buleshkaj en Demeyer die het laken naar zich toetrekken, al is Brain//Child vooreerst een groepsgebeuren. Het kwintet slaagt er op dit debuut in om een eigen geluid, zelfs een eigen muziektaal te ontwikkelen, waardoor het instrumentale album echt als een samenhangend geheel overkomt. Inspiraties wordt overal gehaald, van luchtige tv-thema's en ditties tot zware freejazzexploten.

Fans van een hevig door elektronica beïnvloede jazzrocksound (denk pakweg aan Flying Lotus, Yussef Kamaal of The Comet Is Coming) zijn hierbij van harte uitgenodigd om Brain//Child te ontdekken.

Maar het duurt even voor het album zich op gang trekt. Voorzichtig breekt de Intro - weirde elektronica, zachte tenorsaxofoonsounds en langzaam sudderende jazz - het album open. Maar eens die horde genomen is, wordt wat volgt een feest van avontuur waardoor we maar al te graag op sleeptouw genomen worden. Zeker als ook bas en drums erbij komen, wordt de groepsdynamiek helder en krijgen we een straf muzikaal verhaal.

Een volle, drukke, grootstedelijke sound vol uitdaging en experiment, perfect op maat van de meer avontuurlijk ingestelde muziekfan, zo zouden we het kunnen omschrijven. Maar dat zou misschien onrecht doen aan de muzikale variatie, die de band tentoonspreidt. Neem een stevig, uit de kluiten gewassen compositie zoals Between One And Two. Die begint namelijk als een speelse oefening met muzikale toonladders, maar geraakt via tenorsaxbegeleiding alsnog in zalige jazzrockmodus.

Speelsheid (Can We Do One More?) en experiment (Wetty Sprinter) zijn de kernbegrippen van dit Brain//Child, zoveel is duidelijk. De groep heeft er zijn voordeel mee gedaan door kleine improvisatiesessies zoals het korte Solo Piece, de voorbode van The Winding Way - een hoogtepunt - te gebruiken voor het album, zodat de eigenlijke tracks veel organischer in elkaar overvloeien. Het kwintet levert een debuut af dat ons hongerig doet uitkijken naar de aanstaande tournee.

Concertdata zijn hier te vinden.