Boogie Beasts - Neon Skies & Different Highs

NAKED

Eerst het goede nieuws: op de nieuwe plaat van Boogie Beasts staan maar liefst achttien tracks: veertien songs en vier interludes. Dan het nog betere nieuws: het zijn zo goed als allemaal killers, geen fillers.

Wie denkt dat blues (en bij uitbreiding bluesrock) een vastgeroest genre is dat samen met de buikige, bebaarde en bejaarde fans stilaan thuishoort in een museum, raden we met klem aan even kennis te maken met Boogie Beasts. De Vlaams-Waalse band bracht onlangs de vierde studioplaat uit en bewijst, net als Red Red vorig jaar met het voortreffelijke ‘The Alabama Kid’, dat het perfect mogelijk is tegelijk trouw te zijn aan je muzikale roots én onvervalst alternatief en eigentijds te klinken.

Boogie Beasts ontstond in 2011 letterlijk op het podium, toen Limburgers Jan Jaspers en Gert Servaes in de Leuvense jazz- en blueskroeg De Blauwe Kater aan het jammen sloegen met Luikenaars Mathias Dalle en Fabian Bennardo. De vier waren op dat moment al lang geen groentjes meer. Jaspers had als zanger-gitarist al naam gemaakt met High Five Jive, Dizzy Dimples en Voodoo Boogie (de band waar kompaan Servaes plaatsnam achter de drumkit), maar ook Dalle (zang, gitaar) en Bennardo (mondharmonica) waren op dat ogenblik aan hun kant van de taalgrens al geruime tijd actief met Stinky Lou & The Goon Mat With Lord Benardo.

Door veelvuldig op te treden in binnen- en buitenland ontwikkelde het kwartet stilaan een eigen geluid. Aan de basis lagen – en liggen ook nu nog - (hillcountry)blues, boogie en rock, genres die  steeds vaker werden aangelengd met andere, meer hedendaagse stijlen. Maar welke ingrediënten Boogie Beats ook in de blender keilde, het leverde bijna altijd explosieve, aanstekelijke en opwindende brouwsels op die menig concert- en festivalganger uitgewrongen en met stramme benen weer naar huis stuurde.

Met die oorspronkelijke bezetting werden twee albums opgenomen: ‘Come And Get Me en ‘Deep’. Eind 2019 verliet Dalle de groep, opvolger Patrick Louis was voor het eerst te horen op ‘Love Me Some’, geschreven en opgenomen in ’21 - in volle coronaperiode dus. De pandemie kon de band echter niet stoppen, want in datzelfde jaar vierde Boogie Beasts de tiende verjaardag met een op Facebook gestreamd concert vanuit de studio van de vaste geluidsman. De set, bestaande uit elf bluescovers, verscheen een jaar later als ‘Blues From Jupiter’.

‘Neon Skies & Different Highs’ is de eerste plaat die opnieuw onder normale omstandigheden kon worden opgenomen. De band wilde dan ook alles uit de kast halen om er iets bijzonders van te maken, want voor één keer mocht het wel wat meer zijn dan louter "proper geregistreerde" versies van de boogiebeesten die ze live op het publiek loslaten. Ze wilden alle mogelijkheden benutten van het werken in een opnamestudio, waardoor meteen ook de inbreng van geluidsman Koenraad Foesters een stuk groter werd.

Muzikaal blijft de basis dezelfde, maar qua invloeden werd voor ‘Neon Skies  Different Highs’ geput uit zowat alles waar de groepsleden de afgelopen decennia naar hebben geluisterd. Het smakenpalet is nog uitgebreider en diverser geworden, zodat Boogie Beasts met dit album nog een extra dimensie toevoegt aan het etiket "alternatieve bluesrock". Ze wijken niet alleen af - zoals ze altijd al deden - van de traditionele variant, met deze plaat moeten ze naar onze mening ook liefhebbers van indie- en "die andere" alternatieve rock kunnen behagen.

Van bij het begin wordt er de beuk in gezet. Eerst is er het snedige en funky Save Me, één van de songs die quasi spontaan opborrelden tijdens de jamsessies in de Ardennen en hier meteen op de hielen wordt gezeten door jachtige bluesrocker Give Me A Sign. Devil’s Cup is een blind date tussen twee schijnbaar onverzoenlijke genres: klassieke southern rock en rap. Cold Ways vermengt dan weer blues en bluesrock met de sfeer van donkere postrock, terwijl Love Chase en Midnight Man doen denken aan vroege INXS, maar ook aan de funkpunk waarop jongelui in de jaren tachtig weleens de beentjes uitsloegen. En als men ons had gezegd dat Down The Line en Noon voorlopers zijn van een Black Rebel Motorcycle Club-plaat, dan hadden we dat meteen geloofd.

Maar ook in de songs waarin Boogie Beasts dichter bij de rootsmuziek blijft waarmee de band opgroeide, zitten telkens voldoende elementen om te verrassen en duidelijk te maken dat dit echt wel een "hier en nu"-plaat is. Zo teleporteren ze de geest van Blind Willie Johnson naar 2024 om hen te begeesteren in Baby’s Coming Home, en kijken Jagger en Richards ongetwijfeld goedkeurend knikkend mee over hun schouder bij Fool For You.

De vaste elementen van de Boogie Beasts-sound zijn ook nu de stevige grooves, de pittige riffs en de bonkende beat, met daar bovenop de mondharmonica van Bennardo om de vlam in de pan te brengen. Maar in plaats van op veilig te spelen en zich te houden aan de gekende recepten, besloot de band voor ‘Neon Skies & Different Highs’ de horizon nog te verbreden. Het resultaat is een smaakbom van een plaat met meer plotwendingen en opwinding dan een gemiddeld seizoen van ‘Thuis’. Klasse!