Bongzilla - Weedsconsin

Heavy Psych Sounds

Het Amerikaanse trio Bongzilla is terug. Na zestien jaar, maar zonder nieuw materiaal ziet ‘Weedsconsin’, het vijfde album, het licht. Volledig Bongzilla-loos zijn we sinds ‘Amerijuanican’ natuurlijk niet geweest, want de kluizen van Bongzilla zijn in de loop der jaren netjes leeggehaald in de vorm van enkele verzamelplaten op verschillende labels. En de band stond ook al op Roadburn en Desertfest. 

Trio, inderdaad, want opperhoofd Mike "Muleboy" Makela is opgeschoven naar de bas. Nadat vorige bassist Cooter Brown er in maart 2020 de brui aan moest geven wegens gezondheidsproblemen, besloten de Bongzilla’s door te gaan met zijn drieën. Allemaal originele leden, want buiten Muleboy, komen we ook oudgedienden gitarist Jeff "Spanky" Schultz en drummer Mike "Magma" Henry tegen.

Maar in aanloop naar het album stootten we op nog meer bekenden, zoals Matt Pike, de ongekroonde president, die zijn maatjes een hart onder de riem kwam steken voor eerste single Sundae Driver, of Dixie (Weedeater), de jongens van The Goddamn Gallows en Mike Scheidt (Yob).

Het is inderdaad groot nieuws, als Bongzilla een nieuwe plaat uitbrengt. Het is tensotte één van de oudste nog bestaande stonerbands. Nog voor Sleep bezongen zij al de geneugten van hun favoriete kruid. Een andere bekende, helaas te vroeg van ons heen gegaan, is producer John Hopkins, die verantwoordelijk is voor enkele van de hardste albums in het stonersludgegenre (High On Fire, Boris, Sleep). 'Weedsconsin' werd aan hem opgedragen. Een passend afscheid, want dit album is een echt meesterwerk in het genre. 

Muzikaal is er niet veel gewijzigd aan de oude klank: de gitaren zijn nog altijd zeer laag gestemd, Muleboy zingt nog altijd alsof de duivel hem op de hielen zit, drums en bas bulderen als vanouds. De mot zit er  dus helemaal niet in. Sundae Driver is daar het beste voorbeeld van: meteen een schot in de roos, iets toegankelijker dan de andere nummers, enkele pakkende rifs en om één of andere ligt het weer meer in de lijn van de moderne stonermetal. Singlewaardig zonder meer. 

De humor van de band is ook nog aanwezig. In het psychdelische Free The Weed mogen de drie het nog eens uitgebreid hebben over de legalisering van cannabis. Space Rock, bijna volledig instrumentaal, doet wat de titel aangeeft. Let wel: de band begint de tocht wel op de grond, van Wisconsin naar de woestijn en dan voor een trip in outerspace in dit nummer, dat pas na tien minuten afklokt.  

Na het grapje The Weed Eater is het tijd voor het tweede grote blok van het album Earth Bong / Smoked / Mag Bags, het vijftien minuten durende epische nummer, staat bol van de riffs en overgangen, want het zijn eigenlijk drie nummers die netjes bij elkaar passen en al vrij vroeg deel uit maakten van een live from 'Weedsconsin' set, die Bongzilla eerder dit jaar speelde.

Fans van stonersludgemetal worden dit jaar wel in de watten gelegd met een heleboel lekkere albums (waaronder het nieuwe Eyehategod-album), ook van oude helden. 'Weedsconcin' is in het genre misschien niet het meest originele album. Daarvoor is het te weinig vernieuwend, maar ze staan er nog wel degelijk.