Bon Iver - i,i

Jagjaguwar

In 2007 stond heel de (technologische) wereld op z’n kop. Met de lancering van de iPhone zag het heden zag er zelden zo futuristisch en mogelijks beangstigend uit. Gelukkig stelde ene Justin Vernon onder de naam Bon Iver ons met ‘Forever Emma, Forever Ago’ meer dan gerust. De meest betoverende en ontroerende songs kwamen nog steeds uit een akoestische gitaar en een kleine analoge bandopnemer.

 

Tot drie jaar geleden toen ook uberfolkie Vernon zwichtte voor het futuristische apparaat. ’22, A Million’ leek een manifest voor autotune, synths en samples met hier en daar een flard van die pure schoonheid die zijn twee eerste platen kenmerkte. De ene vond het pretentieus gemompel, de andere de muzikale verrijzenis. ‘i,i’ bouwt verder op het elektronische geweld van zijn voorganger, maar wisselt de brutaliteit beter af met wonderschone subtiliteit.

Weg zijn gelukkig ook de verschrikkelijke songtitels als 715 CR∑∑KS, al zit er nog steeds een absurditeit in die Paul van Ostaijen goedkeurend zou doen knikken. iMi is gemaakt om op een zomerse namiddag te beluisteren en licht euforisch te genieten van de schoonheid die onze wereld rijk is. De mix van klassieke instrumenten en elektronica zit meteen goed.

We nodigt uit tot dansen met een opzwepend ritme en een uitdagende baslijn. Het nummer had zo op ‘Bon Iver, Bon Iver’ kunnen staan en die link is niet eens zo ver gezocht. Luister maar eens naar Minnesota, WI en u begrijpt wat we bedoelen, al hadden we het ook pas door toen een aandachtige YouTuber er ons op wees. Ere wie ere toekomt!

Ondanks dat het niet altijd onze meug is, steekt de muziek van Vernon wel verdomd knap in elkaar. Holyfields, opent met een laag van synths die steeds dezelfde noot spelen, waar telkens een laagje extra op komt te liggen. De song zelf is niet onze favoriet, maar de strijkers op het einde zorgen ervoor dat het dan wat wat ‘Spielerei’ is.

Hey, Ma is de logische single en hij verdient wat ons betreft het predicaat ‘schaduwzomerhit’. Hier toont Vernon aan dat hij weldegelijke prachtige elektronische popsongs kan schrijven zonder dat de gimmicks de aandacht opeisen. Over prachtige popsongs gesproken: U (Man Like) straalt één en al warmte en gemoedsrust uit. Het nummer staat ook bol van de gastbijdrages: Jenn Wasner, Elsa Jensen, Moses Sumney, Bruce Hornsby en Brooklyn Youth Chorus (u bekend van de laatste The National-plaat) tillen de song mee naar een hoger niveau. Een absolute topper.

Maar het echte prijsbeest van deze plaat heet Naeem. Al van de eerste seconde voel je dat dit niet zomaar een nummertje is. Langzaamaan bouwt Vernon op naar een climax waarvoor wij enkel onze hoed voor kunnen afnemen. De weemoedige mantra ‘ I can hear, I can hear / I can hear, I can hear crying’, de galopperende drums, prachtige blazers en de stem van Vernon die overslaat van de emoties. Wij krijgen er kippenvel van en kijken al halsrijkend uit naar de live versie.

De atypische structuur van sommige songs doet ons soms denken aan het prachtige soloalbum van wijlen Mark Hollis. Een nummer als Jelmore mag instrumenteel dan wel de antithese zijn van dat eerdergenoemde album, het gevoel is gelijkaardig.

Naar het einde toe trekt ‘i,i’ nog een stevige spurt. Met Faith en Marion staan er twee ‘klassieke’ Bon Iver songs op de plaat, waar vooral die eerste een absoluut pareltje is. Ook Salem doet ons uitkijken naar wat de toekomst brengt, want de mayonaise van Vernons folktronic lijkt steeds meer te pakken. Sh’Diah is dan weer van zo een overdonderende schoonheid, denk ‘Dark Side Of The Moon’, dat we de plaat daar liefst laten eindigen.

Ondanks de lovende woorden in deze recensie was ‘i,i’ zeker geen makkelijke zit. Op het eerste gehoor klonk het als een verderzetting van ’22, A Million’, maar na enige tijd blijkt dat we dat extreme nodig hadden om dit prachtige midden te vinden.