BNQT - Volume One

Bella Union

“A new indie super-group”, kopt het persbericht bij ‘Volume 1’ van BNQT. En zoals gewoonlijk kan je het zout best binnen handbereik houden bij dergelijke uitspraken. Maar toch moeten wij toegeven ons kostelijk te amuseren met dit plaatje.

Eric Pulido van Midlake puzzelde het concept bij elkaar tijdens de tournee die zijn band rond ‘Antiphon’ deed: samen met mensen, die hij wel zag zitten, een plaat maken. En dus contacteerde hij Ben Bridwell van Band Of Horses, Alex Kapranos van Franz Ferdinand, Fran Healy van Travis en Jason Lytle van Grandaddy. Allemaal zagen ze daar wel brood in, schreven en speelden elk twee tracks en maakten daarmee dit ‘Volume 1’ onder de noemer BNQT, uit te spreken als “Banquet”. En smakelijk is het absoluut.

Uiteraard bracht elk van hen eigen bagage mee in dit project, dat trouwens vervolledigd werd door de andere Midlakers, McKenzie Smith op drums Joey McClellan op gitaar en Jesse Chandler op toetsen. Een song als 100 Million Miles is nu eenmaal vintage Grandaddy en in andere songs hoor je dan weer een tikkeltje Midlake of een fractie Travis terug, maar desondanks past het naadloos in het geheel, waarvoor ieder wel lijkt te zijn teruggevallen op de rockgeschiedenis.

Opener Restart grossiert bijvoorbeeld in (uitstekende) glamrock en in (het begin en de koortjes van) Real Love horen wij het altijd al wat misbedeelde Don’t Bring Me Down van Jeff Lynne en zijn Electric Light Orchestra terug. Soms zijn de referenties duidelijk, andere keren – zijn dat The Byrds die we horen in Mind Of A Man? - lijk je iets terug te horen, maar kan je er niet meteen je vinger op zetten.

Hoe dan ook klinkt die piano, waarmee Unlikely Force wordt ingezet, lentefris, zijn de gitaren in L.A. On My Mind zo weggeplukt uit de seventies en is Tara zomers loom. Zo vindt iedereen er wel iets in terug. En als we dan toch een minpuntje moeten noemen, dan is het dat de plaat misschien niet zo heel lang zal meegaan; net omdat je vanaf het eerste moment wordt meegesleurd.

Maar tot zolang blijven wij wel genieten van dit eerste deel van waar er gerust nog meer van mogen komen. Supergroep? Bullshit! Goede plaat, die misschien wel zal opgeborgen worden om dan met plezier te worden opgevist? Absoluut!