Black Flower - Magma
Sdban Records
De voorbij vijf à tien jaar heeft de Belgische jazzscene een ware revival gekend. En net als bij de rockbroertjes en zusjes van pakweg dEUS of Balthazar bleek die veelal een cocktail van verschillende invloeden en stijlen in zich te dragen, die misschien alleen in ons surrealistische Belgenlandje aan de Noordzee zo mooi tot bloei kon komen. Jazz was ook voor ons tot voor enkele jaren vooral iets van "oudere mannen", een wilde furie als Miles Davis niet te na gesproken. Maar dat veranderde radicaal toen we plots dingen als STUFF., De Beren Gieren, Compro Oro of ... Black Flower op de boterham kregen. Jonge jongens, en hier en daar een meisje of X (qua genderdiversiteit is er ook hier nog wel werk aan de winkel), die een frisse wind door het genre bliezen. Soms experimenteel, soms exotisch, altijd swingend en groovy.
En neen, we zijn zeker geen jazzkenners, maar de verrassende exploten van deze jazzcats weten ons steeds weer bij de lurven te vatten. Natuurlijk kenden we al wel andere "soorten" jazz, want de ska uit de jaren vijftig wordt niet voor niets de Jamaïcaanse jazz genoemd. En naast de Afrobeat van Fela Kuti spoorde ook de Ethio-jazz van Mulatu Astatke ons aan in het verder verkennen van meer ongewone ritmes in alle uithoeken van deze aardkloot. Soms moesten we daar niet te ver naar zoeken, want ook in het begin van het huidige millennium hadden we hier te lande al een bloeiende exotica-cross-over-jazzscene met bands als Internationals, Wawadadakwa en Belgian Afrobeat Association, met muzikanten zo divers als Winok Sersesia (Kapitein Winokio voor de jongsten onder ons), Luc Weytens, Sam Vloemans (Cargo Mas) en Kobe Proesmans (The Colorist Orchestra) om er maar enkele te noemen. Zij verkenden de ritmes die later ook door Black Flower zouden worden opgeslorpt om in het debuut ‘Abyssinia Afterlife’ te ontpoppen.
De nieuwste, 'Magma' is alweer het vijfde hoofdstuk in het verhaal van Black Flower. Nathan Daems en de zijnen hebben onder meer met de vorige plaat ‘Future Flora’ ook in het buitenland vrienden gemaakt. En dat smaakt naar meer. Met ‘Magma’ verdiepen ze de sound met een "ander" electronikageluid, mede door nieuw bandlid Karel Cuelenaere. Als u misschien die plannen voor een wereldreis on hold hebt gezet door de voortdurende besognes van de pandemie anno 2022, dan voegde voormalig bandlid Wouter Haest wel degelijk de daad bij het woord en trok de wijde wereld in. Openingsnummer Magma schotelt ons meteen een lome beat voor die gaandeweg oosterse- en Balkansferen binnensmokkelt, maar daarnaast ook een onderstroom van schurende elektronica bevat, die ons doet terugdenken aan het dansbaarste van het Congolese Konono Nº1. Zwoele blazers maken het plaatje compleet. Schuifelen op de dansvloer op één tegel, daar zijn we wel voor te porren. De song kolkt als onderhuids dreigend magma die de vulkaan wil laten uitbarsten, hier en daar wat schurend en je weet nooit wanneer de eruptie zal volgen. Af en toe hoor je de gloeiende massa pruttelen. Het artwork rond de plaat is van de hand van grafisch designer Raimund Wong en geeft in rood, groen en geel een mooie visualisatie van de stroom magma die brokken maakt.
Opvolger O Fogo is dan weer een heel ander beestje waarin dwingende pan- of andere fluiten je meeslepen naar zonnigere oorden ergens tussen Afrika en Zuid-Amerika. Het is een ontdekkingstocht op Kaapverdische bodem, op het vulkanisch eiland Fogo (“vuur”). Avontuurlijk met de onderliggende dreiging van de vulkaan op het eiland die doorschemert.
Voor The Light trekken we stapschoenen aan en vertrekken voor een tochtje in de donkerste wouden van het Afrikaanse continent en hakken ons een weg naar het zonlicht. Onderweg verrast de lokale fauna met kwetterende interventies. U merkt vast dat we na de zoveelste semi-lockdown dringend nood hebben aan escapisme. En daar helpt dit nummer - en bij uitbreiding deze plaat - ons in dit gure winterweer alvast mee.
En dan is daar plots… een stem! "Als ik de Rock Rally van HUMO en in Montreux de Jazz Talent Award kan winnen, dan zal ik ook wel overeind blijven in de wondere wereld van Black Flower", moet Meskerem Mees gedacht hebben en prompt gaat ze aan de haal met Morning In The Jungle als haar eigen onderkoelde zelve. Die stem stroomt als een helder beekje door de song, die de allure heeft van een traditionele song, maar dat allesbehalve is. Een koele bries in het ochtendgloren die voor verkwikking zorgt voor de verzengende hitte weer bezit zal nemen van de dag. Voor herhaling vatbaar, deze vocale gastbijdrage die Gorillaz-gewijs het Black Flower-universum een nieuwe dimensie geeft.
De nyahbinghi-drums en dwarsfluit toveren Blue Speck dan weer om in een Afro-Amerikaans stukje mystieke jazz, terwijl afsluiter The Forge het beste van de Afrobeat koppelt aan meer westerse jazz. En zo is het ook weer fijn thuiskomen in het ons vertrouwde Absurdistan aan de Noordzee. Binnenkort is de wereld van Black Flower weer op verschillende podia in binnen- en buitenland te beleven. Doe er uw profijt mee. Die wereldreis kan nog wel even wachten, maar deze muzikale expeditie kan uw hoofd meer dan ten goede komen.