Black Doldrums - In Limerence
Fuzz Club Records
Zwartjassenmuziek... Zo opende de bespreking van het debuut van het Londonse duo Black Doldrums zo’n dikke twee jaar geleden. Kevin Gibbard (zang, gitaar) en partner Sophie Landers (drums, zang) vergrepen zich maar al te graag aan duistere postpunk met injecties van pakweg Joy Division, Alan Vega of The Jesus And Mary Chain. Een nostalgische trip down memory lane met spitsvondige hedendaagse accenten, die we een mooie toekomst beloofden. Die toekomst is er nu dus in de vorm van opvolger ‘In Limerence’.
Eerste vaststelling: de zwartgallige wall of sound die Black Doldrums live nog wel durft op te trekken, heeft op deze tweede plaat een klein beetje plaats gemaakt voor iets meer verhelderende songs, weliswaar nog steeds met een donkere gloed. Met uitgesproken baslijnen en met meer (in de verte) scheurende gitaren. Of – jawel – met hier en daar hoog piekende synths.
Let op: aangezien de inmiddels tot volwaardig trio uitgegroeide band blijft vasthouden aan een erg hol effect op de zang van Gibbard en galmende badkamerdrums, blijft ze natuurlijk toch nog wat uit dat gothwave vaatje tappen. Maar er zijn ook meer ontnuchterende songs, zoals het trage Dying For You (met dat typisch Cure-flangergitaartje en die glijdende ‘Disintegration’-synths), of het huppelende en hippende Changing Of A Season. Vinden we dat een meerwaarde? In alle eerlijkheid: niet echt. Bij dit soort zwaarmoedige muziek hoort nu eenmaal een zekere zwartgalligheid, traagheid en tristesse. En bloedmooie riffs die bijvoorbeeld Dwell Or Depart een heerlijke melancholie geven.
We hebben deze plaat met zijn alles overheersende, neerdrukkende gloed dan ook enkele keren moeten beluisteren vooraleer we door de dik fluwelen, zwarte mantel ook wat nuances konden ontdekken. Bijvoorbeeld in de vorm van leuk links-rechts gepand drumwerk of de lekkere motorgeraasgitaren in single Hideaway. Helaas zijn die net iets te goed verscholen in de overal galmende noise eindmix.
De lat lag natuurlijk dubbel hoog. Ten eerste moet je in staat zijn een geprezen debuut naar de kroon te steken. Ten tweede probeer je vernieuwing te brengen in een muziekstijl die net teert op “oud en vertrouwd”. Daarom gaan we ook even keihard stellen dat Black Doldrums maar deels geslaagd is. Met een handvol écht goede songs en vooral zichzelf nooit verzakende, atmosferische mood-music is dit zeker geen slecht album. Gewoon zoiets als “meer van hetzelfde”. Ondanks een kleurrijke hoes, blijft Black Doldrums in zijn duistere kelder schuilen. Het grijpt ons zeker niet naar de keel. Want dat deden er al veel, zoals Joy Division, Gary Human of The Cure.
Redactionele noot: na een weekje zonder, hebben we ‘In Limerence’ nog eens luid door de speakers laten loeien en waren we er laaiend enthousiast over. Zo zie je maar…