Black Doldrums - Dead Awake
Fuzz Club Records
Zwartjassenmuziek is terug van eigenlijk nooit weggeweest. En net zomin als punk is het dood, verre van. Dat ook de donkerte van de eighties terug is met de nucleaire problematiek - komt die kernuitstap er of niet? - een economische crisis - bent u onlangs nog in een tankstation langs geweest? - en reële oorlogstaferelen in het oosten van dit grimmige ondermaanse, maakt het zwarte randje aan de soundtrack bij ons bestaan nog dwingender. En als je dan ook nog Black Doldrums als bandnaam kiest en je debuutplaat ‘Dead Awake’ titelt, dan weet je wel uit welk vaatje er muzikaal getapt zal worden.
Het Noord-Londense duo Sophie Landers (drums, zang) en Kevin Gibbard (gitaar, zang) had zich aan de overkant van het Kanaal al een serieuze live reputatie en twee ep’s bijeen gespeeld met donkere shoegaze annex gothic postpunk, gekruid met een fijne geut all-things-rock-’n-roll. Ondertussen werden plannen gesmeed om een debuutplaat op te nemen in New York onder het goedkeurend oog en oor van producer Jared Artaud (The Vacant Lots, Alan Vega). Maar 2020 had daar een ander idee over. U weet wel: pandemie, lockdown, reisrestricties,… U kan zelf de rest van het verhaal wel reconstrueren.
Dan maar de plaat opnemen in thuisbasis Londen en de muziek via het wereldwijde interweb doorsturen naar Amerika, waar Jared er zijn ding mee deed. Niet de meest ideale situatie, maar de band zag er ook wel voordelen in met meer tijd om over details te praten en zo een betere samenwerking tussen groep en producer te creëren. De groep kreeg ook de tijd om stil te staan bij waar ze voor stonden en waar ze naartoe wilden. “Elk nadeel hep se voordeel”, zoals de grote filosoof J. Cruijff ooit poneerde.
De overdonderende Spectoriaanse wall of sound werd ingeruild voor een cleaner geluid zonder aan dwingendheid in te boeten. Een overvloed aan muzikale invloeden die quasi onbeschaamd geëtaleerd wordt, van The Cure over Joy Division naar The Jesus And Mary Chain, laat toch een groep in evolutie horen. En met een eigen smoel. In het proces vervelden ze tot trio met Matt Holt op bas, maar de plaat was toen al opgenomen.
Opener Sad Paradise neemt ons mee op paden die ook al wel eens door TJAMC bewandeld werden en waarbij je Bobby Gillespie achter de drumvellen zou kunnen ontwaren. Deze song over mensen die je op je pad tegenkomt en hun leven vergooien, heeft ook dezelfde drive als vroeg werk van Joy Division. Opvolger Into Blue heeft dan weer de melancholische en romantische feel van iets van The Cure dat Robert Smith nog in de ragebol had zitten: “And here you are looking back on all you know / like scattered minds of dust turned into stone”.
Maar ook de nineties hebben sporen nagelaten in het groepsgeluid, wanneer we in Sleepless Nights zelfs echo’s waarnemen van The Stone Roses in de glorietijd. Door Now You Know This weeft zich dan weer een twangy Johnny Marr-gitaartje, al is de sound van deze song volgens de groep zelve stevig beïnvloed door de manier waarop folkie Daniel Johnston songs bracht. Het nummer heeft de vorm van een nieuwsbericht met onheilstijdingen en is een scherpe aanklacht tegen het falende systeem dat de meest behoevenden in de steek laat.
Om stoom af te laten drijft het dromerige Dreamcatcher op sixties-golven, die doen terugdenken aan de perfecte indiepop van The Primitives in het midden van de jaren tachtig. Afsluiten doen we met een stevig Sidewinder waarin niet aan het noodlot te ontsnappen valt, want “Got nowhere to hide, got nowhere to go / It’ll follow wherever you go / It’ll hunt you down”. Om de hoek lijkt Doktor Avalanche goedkeurend mee de maat te slaan.
Dit is een debuutplaat met veel invloeden, maar toch eentje die het beste voor de toekomst doet vermoeden. De evolutie die doorgemaakt werd om tot deze plaat te komen, laat verhopen dat dit niet het laatste is dat we van deze band gehoord hebben. Ze weten perfect de tijdsgeest te vatten in al de melancholische hardheid. In het najaar hopen ze ook op het Europese vasteland hun muziek naar de podia te brengen. Misschien wel als support dan van die andere band die onlangs tekende bij Fuzz Club Records, namelijk The Jesus And Mary Chain. Misschien kan deze plaat de broertjes Reid op een idee brengen.