Birds That Change Colour - On Recording Birds

Waste My Records

Birds That Change Colour verandert niet alleen regelmatig van (klank-)kleur, maar ook van bezetting en manier van opnemen. Dat levert na ‘On Recording The Sun’ een verrassende tweede op.

‘On Recording Birds’ klinkt alsof Robin Williamson en Clive Palmer (van ISB) op een kampeertrip gingen met Neil Young, Captain Beefheart, Roy Harper, Sandy Denny en Judy Dyble en daar samen liedjes speelden.

In werkelijkheid verzamelde Koen Kohlbacher naast oudgedienden Nathalie Delcroix (Laïs, Eriksson Delcroix), Dave Schroyen (o.a. Buffoon & Creature With The Atom Brain) en Mickey Peeters ook Naomi Sijmons (Reena Riot) en Niels Hendrix (Fence) om het nieuwe Birds That Change Colour te vormen.

Ook Tomas De Smet (staande bas), Jo Zanders (o.a. udu) en Frederik Claes (viool en altviool) mochten mee naar de Ardennen om daar zowel temidden van uitgestrekte, bloemrijke plateaus als in het kreupelhout van een bos aan deze plaat te werken terwijl vink, tjiftjaf en zwartkopje meezongen en een klaterend beekje voor een soundscape zorgde.

Het artwork van Maarten Donders en de teksten van Kohlbacher doen vermoeden dat ook bepaalde paddenstoelen  hun bijdrage leverden, maar daar herinneren de Birds zich waarschijnlijk niets meer van.

In voornoemde teksten spelen de natuurelementen en vooral dan de seizoenen een grote rol en ook de plaat zelf voelt aan als een kringloop. Ze start met het lieflijke Boating Song en de melancholische nummers Dew  en The Beach Boys om dan steeds vreemder te worden.

The Honest Ghost vertelt het bizarre verhaal een man die zijn geliefde verliest en slechts twee weken heeft om zijn leven te redden. Het eindigt met twee witte lelies op het zwarte water van een beek. Middenin het verhaal de mooiste zin van heel de plaat: “I chased the sun and I searched for gold and then / I found you”.

Het rockende Rock Island Line leidt de niets vermoedende luisteraar daarna recht de psychedelische waanzin van Songs Till May en State Of Confusion binnen. In dat laatste zitten verwijzingen naar Elvis Presley, Jack Kerouac en Bob Dylan en passeren een pak Amerikaanse staten de revue, maar het is vooral duidelijk in welke staat Kohlenbacher zich bevond bij het componeren.

Na een a capella overgangsnummertje keert de plaat terug naar de sfeer van bij het begin met het grappige My Love en het donkere Ask The Gallows om uiteindelijk terug uit te komen bij Boating Song II.

Deze verzameling “field recordings” klinkt zoals niets dat u dit jaar al hoorde. Zoveel puurheid, het is een bevreemdende, maar zeer bevredigende ervaring.

 

Birds That Change Colour stelt deze plaat officiëel voor in de prachtige zaal van De Roma op 11 september. U krijgt er Mad About Mountains zomaar gewoon bij.