Bill Fay - Who Is The Sender

Dead Oceans

Al bezig sinds de jaren zeventig, maar nooit echt aan de bak gekomen. Maar Bill Fay is steeds blijven verderbouwen. Ook nu weer heeft hij een mooie plaat op de wereld gezet. 

De Britse singer-songwriter Bill Fay speelde zich met het opmerkelijk goede ‘Life Is People’ (uit 2012) terug onder de aandacht. Het album werd bijzonder goed ontvangen, onder meer omdat hij op dat album Jesus Etc  van Wilco coverde. Niet echt een verrassende coverkeuze gezien Wilco al jaar en dag Be Not So Fearful in zijn liveset speelt, een nummer afkomstig uit het vroege werk van Fay. Dat vroege werk van Fay (‘Bill Fay’ - 1970 en ‘Time Of The Last Persecution’ - 1971) sloeg helaas nergens aan. De singer-songwriter liet zich hierdoor niet ontmoedigen en bleef rusteloos verder werken aan nieuw materiaal. 

Mettertijd groeide Fays naam en faam telkens hij als gast opdook bij Wilco’s concerten in Londen. En dat leidde ertoe dat de band tussen Wilco-opperhoofd Jeff Tweedy en Bill Fay sterk aangehaald werd. Tweedy ontfermde zich over de bijzonder getalenteerde muzikant en zorgde er in een vlotte beweging voor dat ‘Life Is People’ alsnog de broodnodige aandacht kreeg.

Diezelfde Bill Fay staat er nu met ‘Who Is The Sender?’ onder de arm. Na ‘Life Is People’ lag de lat bijzonder hoog, maar Fay overklast zichzelf haast moeiteloos. Met titels als A Frail And Broken One en A Page Incomplete geeft hij aan dat het album een zeer delicate aard heeft. Een echt opvallende stijlbreuk met voorganger ‘Life Is People’ is het in de studio’s van Kinks chef Ray Davies niet geworden. Desalniettemin klinken de nummers meer dan ooit erg vitaal.

Op The Geese Are Flying Westward gaan donkere, sombere orkestraties een natuurlijke alliantie aan met Fays piano en stem. De zeer gelaagde orkestraties maken tegelijkertijd ook duidelijk dat voor de opnames niet over een nacht ijs werd gegaan.

Wie een overgeorkestreerd tranendal van een album verwacht, slaat de bal mis. Met het erg sterke, zes minuten lange How Little toont Fay namelijk dat hij niet vies is van weerbarstig gitaarwerk. In het nummer samplet hij zichzelf en eens de melodie zich ontvouwt is er geen houden meer aan.

Kenmerkend voor het album is het sobere pianospel naast de karakteristieke stem die veel levenswijsheid verraadt. Eenvoud primeert, zoals te horen is in Something Else Ahead. Fay behoudt steeds het overzicht en tracht het klankpalet erg homogeen, maar voldoende genuanceerd te houden door slechts erg selectief orkestraties en toevoegingen toe te laten en een paar poppier nummers toe te laten.

Hier en daar mijmert Fay over het milieu, zoals in het fantastische Underneath The Sun. De vogels bouwen een nest, eten wordt opgespaard, de wolken gaan voorbij en het water in de rivieren gaat zijn gang. De zon zakt langzaam op het ritme van het nummer, dat eindigt in een climax.

De Britse muzikant weet steeds de juiste snaar te raken, zoals in het ontroerende titelnummer. Minstens even enthousiast zijn we over The Freedom To Read waarin we een erg kwetsbare Fay horen. Fays vakmanschap als singer-songwriter wordt in de verf gezet met The War Machine, een avondlijk, maar rebels walsje met een paar hoeken af.

In sommige nummers, zoals Bring It On Lord laat hij dan weer gospelinvloeden toe, wat wonderwel werkt met zijn pianospel. Met World Of Life haalt hij alles nog eens uit de kast: een glorieuze song die het kosmische halfbroertje/-zusje is van zijn Cosmic Concerto. Afsluiten doet Fay met het heerlijke I Hear You Calling (Studio Reunion), inclusief uitgepuurde gitaarsolo en ondersteund door een fijn koor.

In zijn geheel horen we een bijzonder kwetsbare Fay die zijn diepste zielenroerselen naar boven haalt op dit album. Een album van een artiest die blijvend naar waarde geschat dient te worden.