Bianca Steck - The Joy Of Coincidences

Unday Records

Temidden van het stadsgewoel van onze hoofdstad vond deze in Barcelona geboren singer-songwriter van Britse en Duitse afkomst rust en stilte. En dat reflecteert zich in haar muziek.

Als je er even bij stilstaat, is het enorm hoopgevend dat platen als deze nog gemaakt worden. De maatschappij verhardt, het milieu en klimaat gaan naar de Filistijnen,... Of zoals Bianca Steck zelf zingt: “This planet is troubled by shameful acts”. En toch volstaat het dat je droomt van een eiland waar alles in balans is om dat eiland werkelijkheid te maken, zelfs in “het hellhole van Europa”.

Steck is natuurlijk “geen gewone”. Ze heeft een klassieke achtergrond, studeerde piano en klarinet en schrijft sinds haar vijftiende liedjes. Deze maand werd ze dertig en, in plaats van cadeautjes te vragen, schenkt ze de wereld deze plaat vol stille pracht op een warm bedje van harp, cello, contrabas, piano en bugel, vermengd met plukjes omnichord, tedere drums, elektrische bas en subtiele synths.

De helft van de twaalf tracks kwam de voorbije maanden al uit als single en brachten Bianca Suárez Steckelmacher (zoals ze voluit heet) op onze radar. De muziek werd een abri waar we maar wat graag even gingen schuilen en de teksten, die bol staan van de observaties van de wereld en de eigen gevoelens, boden tegelijk troost en inzichten, ook al heet één van de songs Do I Know Myself At All?.

Het was meteen raak met eerste single Old Fashioned Parade, een song, die gaat over hoe alles zogezegd gaat veranderen en dan uiteindelijk hetzelfde blijft. Hoe vooruitgang dus eigenlijk een illusie is. Steck wees meteen de weg en die heette “Eenvoud”. Veel meer dan een piano, een cello, enkele windblazers en die stem had ze niet nodig om ons mee te nemen op haar pad. Dat leidde van haar flatje in Brussel tot een studio in de bergen van Catalonië, waar de plaat onder leiding van Nil Ciuró de definitieve vorm kreeg en uiteindelijk tot in onze huiskamer als één van de vele plekken waar ze hopelijk mag landen om daar haar heilzame invloed uit te oefenen.

“Time is shrinking and I don’t know why I stare at silence / It has a form, somehow / Frame this moment / For when it’s over”, klinkt het in Dragon’s Eyes, de samenwerking met de met awards overladen pianiste Hania Rani. Dat is exact wat Steck deed. Ze nam twaalf toevallige snapshots, kneedde ze in het frame van songs en maakt ons nu deelgenoot van die bijzondere wereld. Moltes gràcies, Bianca!