Bert Dockx Band - Ghosts

Unday Records

Rechtkruipen en je omringen met vrienden. Dat was wat Bert Dockx deed voor deze plaat.

Ondanks het succes zag het er even niet goed uit voor Bert Dockx. Toch zag de wereld er rooskleurig uit, kort na corona. Het zesde album van zijn band Flying Horseman, ‘Mothership’, deed het goed en de band kon er zelfs mee touren. Maar in oktober 2021, na de opnames voor tweede soloplaat ‘Safe’ (waarover later meer), ging het fout. Na een show in de mooiste zaal van Antwerpen, De Roma, zakt de frontman in elkaar. Eerder die dag had hij de rug bezeerd en heel de show lang moest hij door de pijn heen bijten. Hij deed dat met zoveel inzet dat het één van de beste shows was die de band ooit speelde, maar de prijs was hoog en de moraal zeer laag.

Maanden duurde het eer hij nog eens de gitaar aanraakte. Met vernieuwde moed en kracht probeerde hij het positief in te zien. Hij schreef Blankets, de meer dan acht minuten durende, epische single die dit album vooraf ging. “Everything will turn out fine”, klinkt het daarin. En het was gemeend. In maart 2022 bracht hij een tweede soloplaat uit en ook met ‘Safe’ gaat hij de hort op. Zowel de plaat als de live shows werden bedolven onder lof. Tijdens die live shows speelde hij ook het dan nog onuitgegeven Blankets en merkte hij hoe hij genoot van het samenspelen met de band.

Ondertussen borrelde en bruiste de muze en tegen het eind van 2022 had Dockx niet alleen een nieuw lief en een nieuw appartement, maar ook een pak materiaal. In de studio, tijdens het repeteren van de nummers, besloot hij dat de volgende plaat geen soloplaat mocht zijn, maar onder de noemer van Bert Dockx Band moest uitkomen.

Eerste single Dog was meteen een schot in de roos. Het lied over goden en honden, over een man die op zoek is naar zijn plek in een onrustige wereld, roepend naar gelijkgestemde zielen, is met de indrukwekkende zang, eigenzinnige groove en het kleurrijke arrangement de perfecte opener voor het album.

In oktober van dit jaar, twee jaar na de crash, volgt dan een dubbele release met Blankets en Paper Skin, meteen goed voor meer dan tien minuten muziek met één van de langste - Planets is nog langer! - en het kortste nummer van de plaat. Maar kort of lang, bij Dockx maakt het niet uit. Hij weet te overtuigen met dat onnavolgbare gitaarspel en de betoverende, donkere zangstem. Zelfs de blokfluit in Paper Skin zit exact op de plaats.

Alles samen (Dans Dans, Flying Horseman, solo, Ottla en het Nederlandstalige project Strand) is dit al het vijftiende album van Bert Dockx, maar van sleet of sleur is nog lang geen sprake. Integendeel, de man lijkt alleen maar beter te worden. De planeten staan allemaal op één lijn op deze plaat.