Bellemont - Live Or Lavish: The Jet Sessions
Starman Records
'Live Or Lavish : The Jet Sessions', het debuutalbum van het Amerikaans-Belgische Bellemont is zowaar een dubbelaar. Een verrassing, want zoiets komt toch uiterst zelden voor. Op de ene plaatkant krijg je de studioversie te horen, op de andere de liveversie.
Bellemont is een samenraapsel van muzikanten die ervaring opgedaan hebben bij bands als The Wolf Banes, Red Zebra, Betty Goes Green, Sin Alley, Willy Willy en Kloot Per W. Spil van het kwintet is zangeres Tracee Westmoreland die een heel eigen stempel drukt op het materiaal. Samen met de muzikanten nam zij in eerste instantie het materiaal live op; puur, rauw en onversneden, inclusief gekraak, maar ook Spartaans en kaal.
Na interne discussies en overleg kozen de muzikanten ervoor om het basismateriaal verder uit te werken. Een goede zaak want hiermee heeft de luisteraar zowel een document van de livesound als van het uitgewerkte album zoals Bellemont het voor ogen had. Bovendien laat het de keuze zelf het Bellemont-menu samen te stellen.
Net zoals de groepsleden een mix zijn, zo divers is ook de muziek die te horen is: soul, blues, roots, psychrock, ... alle genres en stijlen zijn aanwezig. Toch draait het bij Bellemont om de unieke eigenheid. In zekere zin levert het materiaal kritiek op mainstream-radio, die maar al te vaak op algoritmegebaseerde playlistjes gebaseerd is. De groep benadrukt in de aanpak een eigen persoonlijkheid die zich maar moeilijk in een format laat dwingen.
Opener Tale Of The Roses met fijne Wurlitzer-sounds en subtiel gitaarwerk wekt een nostalgisch gevoel op. Net op het moment dat de voorspelbaarheid dreigt, saboteert de groep de eigen nostalgische zoetheid door te ontsporen in woeste rock. Ook het stevige Don't Wanna Know neemt rock als uitgangspunt, maar mengt het met een countrysfeer waarin vooral het sfeervolle Hammondorgel een bepalende rol speelt. De groep lijkt hiermee ook te willen aangeven dat ze zich bewust zijn van wat er allemaal misloopt in de wereld, maar dat het vooral de bedoeling is om een uitweg te bieden via amusement en entertainment.
Dat de groep overal inspiratie uit put en op de koop toe creatief tewerk gaat; hoor je ook in het naar Calexico neigende Red Town, een sfeerzetter met fijn parlando, waarvan de tekst ontleend werd aan 'The Redtown Chronicles' (Luisa Valenzuela). Tijdens Did You Ever duiken nog enkele vocale samples op ook.
De stem van Westmoreland ligt vaak in de buurt van die van Marianne Faithfull; soms gebroken, maar vooral door het leven getekend en levenswijs. Ze komt vooral goed uit de verf in de meer gestripte songs zoals het door Paul De Weerdt gepende On The Ocean. It's Time To Tell The Truth spat dan weer uit de boxen met hamerende drums en stevig gitaarwerk. En met Down To The Harbour komen ze toch weer bij water, rivieren en oceanen uit. Dat nummer illustreert trouwens de meerwaarde van de productie door de inbreng van blazers, cello en viool. In het funky, maar soms net iets te rommelige Why Do You Do is dan weer de doowop-soulinvloed (The Ronettes) merkbaar.
Met Deja Vu, die verwijst naar Tracee's hangoutplekje in San Francisco, en het gloedvolle Through With Love, een donkere lovesong, zet Bellemont er een punt achter. Onmiskenbaar is er veel talent aanwezig in Bellemont. Wie op zoek gaat naar goede studioversies vindt, die in het soms te geproduceerde 'Lavish'. Maar dat manco wordt goed opgevangen door de liveset. Die biedt een kaler, spaarzamer, op de essentie gericht geluid dat soms kraakt, maar net daarom ook des te meer echt raakt.