Bed Rugs - Cycle

Waste My Records

Ze hebben het altijd al in zich gehad: een wereldplaat. Dat werd ons al bezworen door Pascal Deweze, die hun ‘8th Cloud’ onder handen nam en hen toen al in staat zag tot grootse dingen. Hij heeft gelijk gekregen. Want ‘Cycle’ is opnieuw een prima plaat geworden.

Op ‘8th Cloud’ was die ondertoon er uiteraard ook al. Maar met ‘Cycle’ graven ze zich nog dieper in in de pels van de psychedelica en zuigen ze het juiste bloed op om het weer uit te spugen als quasi-perfecte songs. De zang ligt dieper op de achtergrond dan op het debuut en werd bedolven onder de nodige reverb. Maar dat stoort nergens. Eerder integendeel, het geeft de songs nog meer power. Het past gewoon perfect.

We hebben gezocht. Echt waar. Maar het was onbegonnen werk om een mindere song op deze plaat te vinden. Uitschieters waren er dan weer wel. Het krachtige Clear Obscure bijvoorbeeld met zijn als perfect geöliede hydraulica voortstuwende drums bij aanvang, met de tempodrop, die uit de lucht komt vallen, met de gitaarriff, die onophoudelijk door de song dwaalt. Ook Piles wordt als heipalen in onze hersenen gedreven om daar voor eeuwig verankerd te worden. En zo zijn er nog.

Er is een duidelijke eenheid in deze songs te vinden. De cyclus, waarnaar verwezen wordt, omvat alle songs van deze plaat. Maar dat wil nog niet zeggen dat dit eenheidsworst is. The Knot is bijvoorbeeld zo’n dwarsligger, die iets langer nodig heeft, maar dan als vliegen rond een lijk blijft hangen. Pijnlijk mooie gitaarsolo ook die het nummer afsluit.

Zo springt elk nummer wel op zijn eigen manier uit de band, terwijl ze toch allemaal duidelijk binnen dezelfde cyclus passen. Neem nu Meander. De sfeer past duidelijk bij de andere songs, maar toch hangt er een zeker mysterie over dit nummer, waar dat bij de andere songs minder het geval is. Het lijkt wel of de bandleden meer de nadruk wilden leggen, alles wat dieper wilden laten doordringen.

Referenties? Ach ja, wij dachten af en toe aan de psychfolk van een Akron/Family bijvoorbeeld, maar dan in de mix met de toch nog echte popsongs van The Beatles uit de periode van de witte dubbelaar. Maar u kan er vast andere bij bedenken. Voor ons is het gewoon een prima plaat van een band, die duidelijk nog niet het achterste van zijn tong heeft laten zien, maar die toch al behoorlijk uitsteekt.