Becca Mancari - The Greatest Part

Captured Tracks Records

The Greatest Part

Twee jaar geleden zagen we Becca Mancari live in de Botanique. Ze had toen al een tijdje haar debuutplaat uit, maar speelde ook Annie, een song over hoop die op de tweede plaat zou staan. Die tweede plaat is er nu, maar van Annie geen spoor. Van hoop des te meer.

Voor wie het verhaal nog niet heeft gehoord: Becca Mancari heeft Iers, Italiaans en Puerto Ricaans bloed door de aderen lopen en groeide op in een strenge - zeg maar fundamentalistische - christelijke gemeenschap op in Staten Island, New York. Toen ze uit de kast kwam, werd dat daar gezien als des duivels en Mancari had geen andere keuze dan te vertrekken. Ze zwierf heel wat rond en kwam uiteindelijk in Nashville terecht. Daar nam ze het debuut ‘Good Woman’ op, een subtiele singer-songwriterplaat die haar in het rijtje zette van Julien Baker, Natalie Prass en Lucy Dacus.

Dat verhaal is belangrijk, want op het tweede album rekent Mancari af met die problemen uit haar jeugd. Bij het overlopen van de tracklist spreken titels als: I’m Sorry, Stay True, Bad Feeling en Tear Us Apart boekdelen en voorspellen ze een donkere plaat waarin demonen moesten getemd. En dan heb je de teksten nog niet gelezen of gehoord hoe nogal wat tracks uitlopen in verwrongen outro's of dramatische strijkerspartijen.

Ook de vooropgestuurde single Hunter voedde de verwachtingen van een donkere plaat. “Letters in the mailbox / Say I'm gonna hunt you down / I am the prophet”, zo gaat de eerste zin van deze song die het heeft over hoe de zangeres dreigbrieven kreeg vanuit fundamentalistische hoek. Een overstuurde gitaar gromt en een koele synthbeat jaagt de temperatuur richting vriespunt. En zelfs de altijd engelachtig zingende zangeres klinkt een beetje boos, als ze haar stem even door de vervormer stuurt.

Maar dan breekt de zon door de wolken in The First Time. De tekst van deze track is nochtans pijnlijk eerlijk en gaat over hoe haar vader weigerde haar te knuffelen, toen ze hem de waarheid over haar geaardheid vertelde. Maar muzikaal lijkt Mancari een statement te willen maken in de trant van: het is ok, ik heb het een plaats gegeven en wil verder.

Dat gevoel wordt nog versterkt nog met Like This, waarin Mancari zowaar de dansvloer opzoekt. Het lijkt alsof de zangeres zich bevrijdt van haar bagage door hem te aanvaarden. Uiteindelijk is het de semi-akoestische afsluiter Forgiveness die onze indruk bevestigt. Het is nochtans het meest melancholische nummer van de plaat, maar het is niet voor niets dat de laatste woorden “Then you leave it all behind”, zijn.

Maar voor we zo ver zijn, moet het verhaal verteld worden en dat doet Mancari op weergaloze wijze in meestal erg korte songs (de meeste halen de kaap van de drie minuten niet) die erg fijn werden geproducet door Paramore-drummer Zac Farro. Samen leveren ze een echte zomerplaat af die veel meisjes en jongens in dezelfde situatie kan troosten.

De echte rootsfans zullen zich misschien wat bekocht voelen in de zoektocht naar lapsteel en zingende zaag, maar de objectieve muziekliefhebber kan niet anders dan constateren dat Mancari een mooie muzikale groei heeft doorgemaakt en een waarachtig prachtig album heeft afgeleverd.

22 augustus 2020
Marc Alenus