Bart Ryan - Starlight And Tall Tales

Blackbird

Bart Ryan is een veelgevraagd sessiegitarist, maar voor 2010 liet hij ook al enkele soloalbums los op de wereld. Hier is hij ondanks zijn vijftien jaar oude carrière nog niet bekend, maar daar mag gerust verandering in komen.

De naam Bart Ryan was ons eerlijk gezegd ook nog onbekend. Tot we hem tegenkwamen op ‘Down In The Den’, de laatste plaat van Ted Russel Kamp (die op zijn beurt bas speelt op dit album). Uit nieuwsgierigheid luisterden we naar The Healer, een single van deze plaat en de funky rocktrack sprong meteen op aangename wijze in het oor. Geen idee dat dit soort classic rock nog gemaakt werd, maar als dat met deze overtuiging gebeurt, mag het zeker.

De uit L.A. afkomstige muzikant bracht oorspronkelijk pure blues, maar sinds hij naar Nashville verhuisde, is de sound rijker geworden. Blues en soul zijn nooit veraf (luister maar eens naar de door blazers doorspekte opener Wanna Be), maar zoals hij op deze tien songs bewijst, is hij ondertussen van heel wat markten thuis.  

Wat hij ook bewijst, is dat hij een knap tekstschrijver is. Hij schrijft rake zinnen die op het eerste gezicht niet erg literair zijn, maar die wel zeggen waar het op staat. “She’s just baring her teeth before she bites,” klinkt het bijvoorbeeld in Half Way, een song waarin hij beschrijft hoe gevaarlijk een relatie kan zijn en die volgens een interview in American Songwriter gebaseerd is op verschillende vrouwen met wie hij een relatie had.

Maar vooral de muziek is van een hoog niveau. Ryan omringde zich dan ook met een paar ervaren kanjers. Dat Ted Russel Kamp hier bas speelt, wist u al, maar hij kreeg ook ondersteuning van Matt Higgins (Red Guitars) op bas, Jim Evans (Buddy Jewell, Mammoth Jack ) op drums, Mark Kovaly als toetsenist en tweede stem, Aubrey Richmond op viool en tweede stem en een kopersectie bestaande uit Jeff Byrd en Steve Smartt. Michael Mishaw en Amber Gartner tenslotte komen ook meezingen.

Oh ja, we moeten ook nog kudos uitdelen voor de zangkwaliteiten van Ryan. “I only have one job / Make you feel something”, is zijn slagzin en daar slaagt hij zeker in met dat vurige gitaarspel, maar zeker ook met die doorleefde stem. De dreiging, die uitgaat van de bluesrocker Evil bijvoorbeeld, is volledig zijn verdienste, maar de ontroering, die het rootsy Walk Away en de gitaarballade Bring Out Your Joy oproept, evenzeer (al doet de saxofoon in dat laatste ook veel).

Deze plaat had normaal gezien al in maart beschikbaar moeten zijn, maar u hebt vast een idee waarom ze nu pas het licht ziet. Erg is dat in dit geval niet. Dit is tijdloze rootsrock die evengoed enkele decennia oud zou kunnen zijn als een product van nu.