Barnill Brothers - A Better Place

Trad Records

Laat ons nu eens beginnen met een lofzang op een platenmaatschappij: lang leve Trad Records, een Vlaams label dat in alle kalmte en bescheidenheid werkt aan catalogus waar de kwaliteit en de originaliteit van afdruipt. Trad Records haalt internationaal niveau en verdient de absolute waardering van al wie in deze streken – en hopelijk heel vlug van buiten deze contreien – met muziek begaan is. Ziezo, dat ei is gelegd. Nu kunnen we ons concentreren op een nieuw schitterende loot aan de Trad Records-boom : ‘A Better Place’ van Barnill Brothers.

Er is in geen honderd jaar een reden om dit kleinood – wat zeggen we: dit meesterwerkje – niet te kopen. De Brusselse Barnill Brothers, in feite slechts het duo Barnabé Deliens en Ruben Hillewaere, aangevuld met enkele uiterst getalenteerde en perfect gecaste zielsgenoten, hebben een ronduit prachtige plaat gemaakt.

Het begint allemaal heel licht, enigszins folky in Carry Me Home: een eenvoudige gitaarlijn, een gevoelige strijker, één stem, nadien twee met een blending die we in jaren niet gehoord hebben. Met percussie en background vocals krijgt dit nummer een rijkdom die met geen geld te betalen is. Een meesterlijke opening. Rockend en meer dansbaar wordt het in Reverie. Simon & Garfunkel op het toppunt, anders kunnen we het niet omschrijven. Schuldbesef en hoop doen de gitaren trillen in de beheerste ballade A Better Place. Wat overkomt ons, dachten we na amper drie nummers, en waarom gebeurt dat niet vaker? Nederlanders zouden iets zeggen van "flabbergasted", maar dat is too hollow a word.

En het is nog niet gedaan. I Won’t Try begint als een pianoballad, maar klinkt na enkele maten avontuurlijk als The Beatles in hun latere periode. Is deze vergelijking erover? Luister zelf en we praten nog eens. Het bluesy Eternal Morning is het stevigste nummer uit de ronduit magistrale selectie songs. Het eenvoudige On Each Other’s Side is een juweeltje van samenzang, terwijl het soortgelijke Childhood Dreams deed denken aan Crosby & Nash in de betere duetten.

Komt bij al die weelde nog bij dat ‘A Better Place’ knap geproducet is. De reeds sterke melodieën en de van nature goed klinkende stemmen krijgen er de juiste accenten, de passende instrumenten bij - een eenzame hoorn in Another Man, de zalige contrabas van de te koesteren Lara Rosseel, een paar goed gemikte maten mondharmonica, de viool in Back In The Middle.

Er valt over dit overweldigende debuut geen kwaad woord te zeggen. Op ‘A Better Place’ klopt alles en wat ons betreft is dit – corona of niet – de plaat van het jaar. Duidelijker kunnen we het niet zeggen!