Baloji - 137 Avenue Kaniama
Bella Union
137 Avenue Kaniama is de plaats waar Baloji zijn moeder voor het eerst in vijfentwintig jaar ontmoette. De plaat breidt daarmee een vervolg aan zijn solodebuut ‘Hotel Impala’. Een afsluiter van een verhaal, maar ook van zijn muzikale loopbaan, zo vertelde hij in het interview dat we met hem hadden.
Broeierige Afro, zonnige funk en verpletterende elektro: ‘137 Avenue Kaniama’ is een melting pot. Tropische klanken smelten samen met hedendaagse beats en vormen... wel, iets unieks. Daarmee is hij, als we de vergelijking maken met zijn bijdrage aan de rappersformatie Starflam, een heel eind van huis. Letterlijk, want hij rapt ook regelmatig over zijn geboorteland Congo. Toch wel opmerkelijk dat hij het land zo na aan het hart draagt, als je weet dat hij er nauwelijks vijf jaar woonde.
Maar hij beseft dat Congolese muziek een deel van hem is, al duurde het even voor hij dat liet doorschemeren in zijn muziek. Zo waren er op zijn langspeeldebuut ('Hotel Impala', 2007) nauwelijks Congolese invloeden te vinden, maar op diens opvolger ‘Kinshasa Succursale’ des te meer. En nu is er dus ‘137 Avenue Kaniama’, waarin hij voortdurend schippert tussen Congolese en westerse muziek.
Maar terug naar het begin. De plaat is niet alleen instrumentaal een mengelmoes van alles en nog wat, ook inhoudelijk is het een augiasstal. Op opener Glossine spuwt hij gretig over zombies, een metafoor voor mensen die getroffen worden door de gevreesde slaapziekte, overgebracht door de besmette tseetseevlieg. L’Hiver Indien, Baloji’s grote hit en eyecatcher (hij raakte ermee in de populaire game Fifa), gaat dan weer over Afrikaanse migranten, die door het koude klimaat hun draai maar niet kunnen vinden in onze Europese contreien. Een poging om de vluchtelingencrisis onder de aandacht te brengen? Lijkt ons wel.
De luisteraar, die niet écht luistert - en dan bedoelen we: de luisteraar die geen aandacht heeft voor de lyrics - zou denken dat Baloji rapt over tropische dagen in Congo. De plaat is ook overwegend positief, maar af en toe zijn er ook opmerkelijke lyrics te vinden. Bipolair/Les Noirs en Soleil De Volt zijn daar sublieme voorbeelden van: onder de zonnige beats van de eerste schuilt het verhaal van jonge artiesten die door grote muzieklabels uitgebuit worden, terwijl Baloji zich bij de laatste afvraagt hoe het kan dat de Congolese regering naar eigen goeddunken de internetverbinding in het land kan afsluiten. Je moet wel goed opletten om het te horen, want Baloji vermeldt deze onderwerpen vaak als een fait divers, en voor je het weet, is hij alweer overgeschakeld naar de positieve modus en praat hij over het feit dat "mensen moeten schitteren" en "hun kracht moeten vinden".
Kort samengevat: ‘137 Avenue Kaniama’ is een plaat voor elke luisteraar die exotische en moderne muziek kan appreciëren. Zoek je naar een goed of opmerkelijk verhaal in de lyrics? Hier zit je goed. Droom je gewoon liever weg op melodieën zonder naar de lyrics te luisteren? Dan is dit album ook perfect voor jou.