Astronaute - Circle

Klankzalf

De meeste egeltjes bouwen nu een warm onderkomen voor de winter met afgevallen blaadjes. Daarin rollen ze zich op in een bolletje. Maar er is ook een egeltje dat net nu tevoorschijn komt.

“Uncrease my shirt and straighten my back”, zingt Myrthe Luyten in openingstrack Measure. En de song ontvouwt zich zo voorzichtig dat het wel een egeltje lijkt dat zich ontrolt, ondertussen zenuwachtig tastend met de snorharen of er geen onraad dreigt.  Dit egeltje heeft immers maar heel weinig stekels en zou weerloos zijn tegen elke vijand.

Na een ep (‘Myriad’) en een album (‘Petrichor’) bij Zeal en respectievelijke verschijningsvormen - als solo en als kwartet - komt de nieuwe plaat van Astronaute uit bij Klankzalf, het eigen label van Luyten en enig overgebleven compagnon, drummer Bert Hornikx. Maar de kwaliteit is gebleven. Opnieuw krijgen we tien subtiele kantwerkjes van songs.

En daar mag deze keer ook al eens eentje tussen zitten van wat ruwere draad. Window en Red Flag hebben een struisere bas en drums dan we van Astronaute gewend zijn en hier en daar is ook de elektronica wat stekeliger dan vroeger. Dat is bijvoorbeeld het geval aan het einde van single Reeds, een song waarin ook de zang van Luyten een tikkeltje opdringeriger klinkt dan we van haar gewend zijn.

Maar dat mag. We juichen het zelfs toe, want Astronaute leefde tot nog toe in de schaduwen van de Vlaamse muziekscene. En dat is zonde, want er is ondertussen al zoveel moois bijeengeschreven en -gezongen door Luyten dat het een schande is dat ze nog niet meer bekendheid geniet.

En wees gerust, fan van het eerste uur, deze plaat is nog altijd een kroniek over leven in een schemerzone, het gefluister van een interne dualiteit; een plaat die vertrekt in de stilte tussen vraag en antwoord, maar daar gelukkig niet blijft hangen.

De plaat blijft ook niet haperen bij het geijkte instrumentarium van gitaar, zang, drums, bas en elektronica. In Bruise fluistert een banjo, terwijl Luyten op de oever van een rivier een traan wegpinkt en de krekels tsjirpen in de bomen. Mooiere Americana heeft Limburg nog niet afgeleverd.

Uit de songs blijkt de bumper van Astronaute al een paar serieuze deuken opgelopen te hebben. De ooit glanzende lak is gescheurd en wordt hier en daar bijeengehouden door Duct Tape. Luyten is ondertussen dan ook al zevenentwintig, een gevaarlijke leeftijd voor artiesten, zo bleek in het verleden. Gelet op de frisse start die Astronaute neemt, mogen we er echter gerust op zijn: we mogen nog heel wat moois van haar verwachten.

Ontdek hier waar je Astronaute live kan zien en ook de plaat kan kopen.