Astronaute - Petrichor

Zeal Records

De naam van een geur als albumtitel. Hoe passend, hoe origineel en hoe treffend!

Petrichor is de naam van de geur, die ontstaat wanneer regen op droge grond valt. De Grieken kenden het als de naam van het bloed van de goden. Natuurkundigen kennen het als geosmine: aardgeur. Hier zetten die negen letters een sfeer van evenveel nummers.

Wie zich de debuut-ep ‘Myriad’ van Astronaute herinnert of de namen Acda, Vandewoude, Marzo, Geboers of Van Mulders leest in het bijhorende, met prachtige foto’s getooide cd-boekje, weet hoe precies deze naam gekozen is. Astronaute zweert immers bij trage songs, die warm dampen als versgebakken brood maar geuren naar herfstbladeren en zich tooien in aardkleuren door de mannelijk klinkende stem van Myrthe Luyten.

Op dit eerste full album klinkt Astronaute donkerder dan op de ook wel melancholieke ep. Daarop was nog plaats voor hoop, maar hier loopt een relatie op zijn eind in Hours, heeft Luyten blauwe plekken op haar benen in Poison Ivy en voelt ze geen liefde meer in Ruins In Blue. Enkel in de titelsong voelt ze zich goed.

De songs zijn ook allemaal zeer ingetogen op het reeds genoemde Poison Ivy en de slotsong Scales na, die iets meer body hebben. Maar dat valt alleen maar op omdat de rest nog schuchterder is. Ze werden spaarzaam ingekleurd in sepiatinten door Bert Hornikx op drums en percussie, Toon Vanotterdijk op bas en Bert Vliegen op toetsen, gitaar en achtergrondzang.

Centraal staan natuurlijk de stem en gitaar van Luyten zelf, maar Ruins In Blue zou niet zo beklijven zonder de kille cymbaalslagen van Hornikx en de titelsong springt eruit door de zinderende synths van Vliegen. In Hospital en In The Cold  komt Gerd Van Mulders (Marble Sounds / Isbells) wat welkome warmte blazen.

Maar of de toon nu bitter of zoet is, Luyten weet negen nummers lang te ontroeren met treffend verwoorde observaties van zowel haar eigen zielenroerselen als haar kindertijd en de mensen om haar heen. Veel noten heeft ze daarvoor niet nodig en ook haar woorden worden gewikt, maar ze neemt wel haar tijd. Voor negen nummers heeft ze vijfenveertig minuten nodig en tussen de ep en dit album zit meer dan drie jaar. Het was het wachten waard.

‘Petrichor’ is een plaat voor fans van Isbells, Mad About Mountains en Marble Sounds, maar ook voor wie Low een warm hart toedraagt. Een album vol langzame pracht.