Arsenal - Furu

Sony

Voor  hun vijfde album richt Arsenal meer dan ooit de blik op het Oosterse werk van Haruki Murakami. In zijn kielzog werden John Roan en Hendrik Willemyns verliefd op Japan. En ze laten dat maar al te graag horen in 'Furu', hetgeen ‘vallen’ of ‘liefde weigeren’ betekent. Melancholie en euforie liggen vaak dicht bij elkaar in deze drie kwartier.

Temul (Lie Low) start met het gaspende stemgeluid van de Deense Lydmor. In een verstikkende wenteltrap zoekt haar stem steeds hogere oorden op om uiteindelijk ergens met  hemels gezang te eindigen. Het tromgeroffel en de koto – die halfweg even op de dool gaat – volgen gedwee. De ene keer met forse tred, de andere keer op kousevoeten.

Vanaf Not Yet Free valt de gekende Arsenal-combinatie met soft-elektronica en rank gitaarspel in, maar echt potten breekt die aanvankelijk niet. De zang lijkt te veel vervormd en over het hele lied lijkt er vaak te weinig fond aanwezig te zijn. Het refrein is dan weer ideaal voor liveshows. Later op de plaat tonen Evaporate en formidabele single Black Mountain (Beautiful Love) aan dat deze formule wel kan lukken vanwege het snellere tempo en de meer snedige aanpak.

The Rider brengt Shawn Smith voor het eerst op de voorgrond. En dat valt in de smaak. De plaat bouwt duidelijk op en alles valt beter op zijn plaats. Lovesongs (Propaganda) is een tikkeltje krachtiger dankzij het refrein dat roept om de repeat-knop, de mooie symbiose van vocals van Johny Whitney en Lydmor en de weerkerende koto. Knap eerste hoogtepunt.

Die lijn wordt doorgetrokken in Sharp Teeth, dat iets ingetogen en leftfield over zicht heeft dankzij vele shoegazende echo’s, ruisende computerbeats en zwevende vocals. Sterk, filmisch luisternummer.

De kordate punch, die bij het begin van de plaat ontbreekt, komt tevoorschijn in Golden (Are You Still?). Handgeklap, loeiende synths en uit de voegen barstende arrangementen vormen de inhoud van het goedgevulde nummer.

Ook in Woe-is-me schiet de energie alle kanten uit. Soms doet het nummer denken aan Gorillaz, dan weer aan Hong Kong Dong. De raps van Doseone zijn daarbij de donkere basis van alweer een voltreffer. Het bijna mistroostige This Is Your Home sluit de plaat dan weer vrij futloos af.

Arsenal toont geregeld klasse, maar misschien nog vaker experimenteerdrang. Bij dit album hoort ook een film, die op dit moment nog door Hendrik Willemyns geschoten wordt in Japan. Tegen het Filmfestival van Gent zou hij af moeten zijn.