Anti Flag - American Fall
Spinefarm Records
Na de uitslag van de laatste Amerikaanse presidentsverkiezingen voorspelden velen dat de popmuziek - en dan vooral de punkafdeling - van zich zou laten horen met satire en protestliederen. Wie beter dan Anti-Flag kan hierop inspelen? De band uit Pittsburgh heeft inmiddels een jarenlange reputatie in het verwerken van politieke, lees anti-kapitalistische boodschappen in aanstekelijke punknummers. Stuk voor stuk zaken die de verwachtingen voor het tiende studioalbum 'American Fall' opdrijven.
De plaat komt tweeënhalf jaar na nummer negen 'American Spring'. Met dat album maakte Anti-Flag toen een opvallende wending door met een veel minder grillig geluid op de proppen te komen dan bij eerder werk. Het was bijna alsof de heren het lot hadden aanvaard en de strijdbijl hadden begraven. Maar uit de teksten bleek duidelijk het tegendeel. Het is dan ook niet vreemd dat die nieuwe koers op 'American Fall' deels wordt losgelaten.
Deels inderdaad, want een hardcoreplaat is het nou ook weer niet geworden. Wat we vooral te horen krijgen is een kruising van melodische punk en modern rock met een paar uitstapjes naar ska, deze keer overigens zonder gastoptreden van Rancid-zanger Tim Armstrong, maar het geheel komt wel steviger en voller over. Dat komt door een enorm arsenaal aan vlotte gitaarloopjes, aanstekelijke meezingkoortjes en uiteenlopende breaks. Bevorderlijk voor het frisse voorkomen is ook het feit dat de totale tijdsduur gereduceerd is tot nog maar dertig minuten waar veertig voorheen geen uitzondering was.
Zangkoortjes, lekkere loopjes,... Is dat niet wat te gezellig voor een protestalbum? Eigenlijk wel. Prachtig, zo'n bijna feestplaat, maar de vermoedelijk dringende boodschappen komen op het eerste gehoor nauwelijks over. Om maar wat te noemen: in When The Wall Falls wordt ons “If they come for you in the night / they will come for me in the morning” toegezongen in een jolige kroegsfeer.
Dat betekent natuurlijk niet dat het helemaal nergens grillig wordt. Het rappunknummer Digital Blackout is zo vormgegeven dat de tekst hier wel tot zijn recht komt. En dan is het ook meteen raak met zinnen als: “Brainwashed, radicalized / Born to kill, born to die / Strategize and weaponize / Enemy airwaves full of lies.”
Daarnaast mag de energieke hogesnelheidstrack Liar er beslist ook zijn, maar het blijft bij een totaal van twee uitgesproken scherpe nummers. En dat hadden er best een paar meer mogen zijn.
Maar in een wat algemener perspectief is het eigenlijk gewoon een lekkere plaat. De belofte bij de promotie ervan, namelijk dat Anti-Flag goed in vorm zou zijn, was niet uit de lucht gegrepen. Moegestreden zijn de mannen nog lang niet. Jammer voor Noord-Amerika dat de voor deze muziek zo geschikte Warped Tour er in 2018 mee ophoudt. Maar op de festivals aan onze kant van de plas is vast nog plek.