Anna B Savage - in|FLUX
City Slang
Waar debuut ‘A Common Turn’ een heuse, langdurige worsteling betekende voor Anna B Savage, lijkt ze na dik twee jaar met opvolger ‘inIFLUX’ (of ‘inFLUX’) meer zichzelf gevonden te hebben. Gelukkig maar, want haar timbre van een unieke, zware falset bruist van overgave en emotie en is in staat om de aanhoorder zonder enige moeite in verhalen van onzekerheid, pijn en (misplaatste) romantiek mee te slepen. Aangrijpend? Het zal wel zijn!
De songs van Anna B Savage bulkten van de twijfel en oneindige vragen. Vragen over zichzelf, over de wereld, over het waarom en het hoe. En nu lijken er ook eindelijk enkele antwoorden te komen. Na acht slepende jaren. De broosheid van de zangeres uit Londen, die zonder enige moeite de ziel bloot legt, blijft wel. Gelukkig, want het is net dat open karakter dat zo mooi blendt met die androgyne, diepe stem. “I came to accept that inconsistencies and hypocrisies were a part of human nature”, zegt ze zelf. Met een knipoog naar de eigen ik. Waarmee Anna aangeeft ook een vorm van berusting te hebben gevonden. En het is net die berusting die zorgt voor iets meer sterke, overtuigende songs op deze tweede plaat. Kwestie van de intimiteit ook af en toe te doorbreken en de tanden even op elkaar te zetten.
Zoals pakweg een ontzettend mooi Say My Name, dat bijna fluisterend en akoestisch opent. Vanuit die desolate breekbaarheid biedt ze zelf de oplossing. En die ligt bij haarzelf: “Something’s changed / Quick / Somebody say my name / Oh Anna”. En dan gaan zowel sax, piano als gitaar broeierig aan het huilen en klimmen ze samen met de smekende stem van Anna B Savage de hoogte in om duidelijk te maken dat er echt iets veranderd is. Zo staat dit album vol pareltjes die niet meer enkel subtiel, maar nu ook – letterlijk - sterk zijn. Dat dankzij de hulp van gevierd producer en muzikaal therapeut (en zanger van Tunng) Mike Lindsay, die de emoties mooi naar de oppervlakte brengt.
‘InIFlux’ is dus best een complexe en op zich vrij onrustige plaat. Net als de emoties van de songwriter zelf. Met grotendeels introverte, subtiele songs die je in een depressie dreigen te sleuren en qua structuur meer gedurfd durven te kronkelen rond de soul en doorleefde vibrato’s van de zangstem. Waarin ritmes ietwat weerbarstig durven zijn en songstructuren niet in het standaard rijtje lopen. Die de ene keer richting triphop neigen en even later omslaan in duistere akoestische folk. Die hopt, sleept en zalft. Maar dan pakweg binnen één enkele, bedeesde song als Crown Shyness.
En het is ook een plaat waarin velen zich zullen herkennen. Eindigend met de onvergetelijke en nazinderende woorden “And if this is all there is / I think I’m gonna be fine”, waarin zowel hoop als onwetendheid (en de durf om het allemaal los te laten) een mooie gestalte krijgen. Weet in elk geval, beste Anna B Savage, er is een (harde) wereld die van je houdt. Keep on doing the good work.