Andy Shauf - Norm
Pias Records
We hadden afgelopen concertjaar al live op het Little Waves-festival in Genk mogen meemaken hoe de meest frêle en breekbare artiest in het huidige muzikale landschap toch garant stond voor een subtiele knock-out, waarbij hij met de muzikanten wedijverde om het meest ingetogen te spelen in die typische, verstilde popsongs. Vandaag staat Andy Shauf er alweer met een nieuwe. En het is weer een schone.
Straks zal de kleine Canadees op 26 mei in de Roma in Antwerpen weer tonen dat hij, net als in Genk in 2022, goed uit de voeten kan met dat nieuwe materiaal en met deze achtste plaat.
Op de vorige, 'The Neon Skyline', vertelde hij het verhaal van een relatie en op ‘Norm’ borduurt hij ongeveer op datzelfde thema voort, maar focust hij meer op wat er tussen de lijnen te lezen valt in deze relatie(s). Iedere song is een momentopname in een relatie die nog niet alles prijsgeeft. Hij inspireerde zich daarvoor ook op de manier waarop David Lynch in zijn films verhaalt maar niets helemaal prijs geeft. De focus en concentratie ademt weer in elke song door, hetgeen nog versterkt wordt door het feit dat hij de hele plaat in zijn eentje schreef en volspeelde. Enkel mixer Neal Pogue mocht over zijn schouder meekijken en -luisteren.
Telephone kennen we nog van de live set in Genk: een prachtig staaltje ingehouden kracht en straffe melodieën die zich, vooral middels de lichtstatige toetsenpartij gestaag in je brein invreten. Nochtans gaat hij bijna aan het hyperventileren, als Norm zijn grote liefde aan de telefoon krijgt.
Voor een klarinettist als ons is het ook altijd opvallend hoe hij blazers op een heel subtiele, maar aanwezige manier inweeft in de songs. Ze zijn er en toch zijn ze er bijna niet. Zoals aan het begin van Paradise Cinema. Norm de eenzaat sluit de wagen af met de sleutels erin op Halloween Store.
Andy Shauf is lastig te klasseren, maar het is soulvol op een onderkoelde Lou Reed-manier. Het is breekbaar als een tedere Woody Allen-film. Het is loungy maar op een trefzekere manier. Andy Shauf is goed op weg om een geheel eigen, sterke catalogus op te bouwen. Met 'The Party' uit 2016 en 'The Neon Skyline' uit 2020 en nu met 'Norm' kan je zelfs spreken van een trilogie over een soort van "people watching" van achter een terrastafeltje.
Een tedere en slimme vorm van luisterpop, waar ook Elliott Smith een handje van weg had. En vermits we deze laatste helaas moeten missen is Andy Shauf altijd welkom in onze oorschelpen. C U in Antwerp, Andy!