Amanda Bergman - Your Hand Forever Checking On My Fever

CowCow Records

In de reeks “stemmen die meteen betoveren” hoort die van de Zweedse Amanda Bergman zeker thuis. Helaas heeft ze heel lang gezwegen. Gelukkig is ze nu terug.

Amanda Bergman debuteerde in 2016 met de single Falcons onder eigen naam. Daarvoor bracht ze er ook al uit onder pseudoniemen als Hajen en Idiot Wind. Niet dat ze per se muzikante wilde worden, maar wat kan je met een (toenmalige) echtgenoot als Kristian Mattson (The Tallest Man On Earth)?

Haar debuutplaat ‘Dockx’ heeft acht jaar na verschijnen nog altijd een speciaal plekje in onze platenkast. Telkens we nood hebben aan wat warmte, trekken we ze tevoorschijn als nemen we een fleece dekentje uit de mand naast de zetel. Op wat slijtplekken na, kan het nog perfect dienen, al is er nu een nieuw album.

En opnieuw voel je de liefde waarmee de plaat gemaakt werd, Bergman moet wel een mooi mens zijn die alles wat ze doet, met tederheid en zachtheid probeert te doen en puur probeert te blijven (ze doet ook aan regeneratieve landbouw). Dat het dus een bijna een decennium duurde om een nieuwe plaat te maken, verwondert nauwelijks.

Getuige van haar puurheid is eerste single en opener Wild Geese, Wild Love, een song die ze schreef in de laatste maanden van haar vaders leven als een hommage aan hem. Het werd een song over hechte verbondenheid, maar ook over loslaten. De zachte gitaarplukken, de rokerige stem en de uitbarsting van de elektrische gitaar, maken dit een van de mooiste songs van het jaar.

En dat dit geen toevalstreffer is, wordt meteen onderstreept door de tweede track: I Love Him Til I Love Him Right, een tijdloze ballade doorspekt met Rhodesklanken en warm koper en ook hier weer die gruizige gitaar die van iets verder lijkt aan te waaien over de Zweedse velden.

Dat Bergman niet vies is van een streepje jazz, blijkt uit songs als Poor Symmetry en The World is Tired of You. Het eerste doet ook van ver denken aan Walking In Memphis van Marc Cohn, maar Bergmans piano is avontuurlijker. Het tweede herinnert aan iets van Beirut, in de instrumentatie dan toch, want Bergmans stem houdt de song dichter bij de aarde.

Aan het eind van de plaat laat ze wel twee songs los als duiven bij een huwelijksfeest. Sign Of a Past Life is wat meer uptempo dan de rest van de plaat en met Thought I Didn’t Wake You Up worden we helemaal naar de zevende hemel gebracht. Een engelenkoor opent de magistrale afsluiter en Bergmans stem schiet een laatste pijl recht door ons hart.

Op 18 september staat Amanda Bergman met haar band in Merlyn, Nijmegen, 23 sept in Paradiso, Amsterdam en 25 sept in de Botanique in Brussel.