Algiers - There Is No Year
Matador
Algiers is terug en brengt de revolutie met zich mee.
Politiek was in de jaren nul bijna een vies woord in rock. Het aantal bands dat in hun muziek nog politieke statements durfde te maken viel op één hand te tellen. Gefeest moest er worden. Maar kijk, politiek is een hot topic en het sloop in de jaren tien haast onopgemerkt terug het muzikale landschap binnen. Algiers was één van de groepen die het onderwerp ongegeneerd tot de kern van hun bestaan durfden te maken: muziek als stem voor de underdogs en verzet tegen het systeem.
Ook de unieke sound van de linkse band, een smeltkroes van zwarte soul, gospel en postpunk, past in dat kader. Het is een combinatie die soms wat geforceerd aandoet, maar als het werkt, leidt het tot pareltjes. Waar het titelloze debuut nog enigszins worstelde om de twee te verzoenen, was tweede plaat 'The Underside Of Power' een klein meesterwerkje. De komst van drummer Matt Tong (Bloc Party), had daar wellicht iets mee te maken.
De verwachtingen voor de derde worp waren dus hoog. 'There Is No Year' werd een soort van conceptalbum, dat gebaseerd is op de gelijknamige roman van schrijver Blake Butler. Met drieëndertig minuten werd het ook een zeer compacte plaat. Kwaliteit boven kwantiteit, maar helaas haalt 'There Is No Year' niet het niveau van de voorgangers. Ondanks het achterliggende concept klinkt de muziek een beetje ongeïnspireerd. En wij kunnen ons niet aan de indruk onttrekken dat de band moeite had het muzikale kleurenpalet uit te breiden. Van het literaire concept vinden wij trouwens ook niet veel terug in de muziek.
Vooruitgeschoven standalone single Can the Sub_Bass Speak? dat eind 2019 werd uitgebracht, deed nochtans vermoeden dat Algiers een unieke richting zou inslaan. Het nummer riep herinneringen op aan de poëzie van ‘The Revolution Will Not Be Televised’ van Gill Scott Heron, maar die lijn werd niet doorgetrokken. 'There Is No Year' bouwt verder op het geluid van de twee voorgangers. Niets mis mee, maar voor een groep die de revolutie wilt ontketenen speelt het album toch wat op veilig.
Dat betekent niet dat er geen goede nummers op deze plaat te vinden zijn. Opener en titelnummer There Is No Year is zeer degelijk, net als het piano-aangedreven soulnummer Dispossession. Ook de late avondsfeer in Repeating Night en Chaka kunnen wij wel pruimen. En eerlijk is eerlijk, slechte nummers staan er eigenlijk niet eens op deze plaat, maar de groep slaagt er ook nooit in de hoogtes te bereiken die ze op de voorgangers wel haalden. Degelijk, dat is het woord dat telkens in ons opkomt.
Het zou kunnen dat de verwachtingen door Can the Sub_Bass Speak? iets te hoog lagen, maar we zijn ietwat teleurgesteld door deze plaat, waarop de band wat stagneert. Om het systeem omver te werpen heb je immers meer dan degelijkheid nodig. De jongens zullen dus een tandje moeten bijsteken. Op 'There Is No Year' is de woede gelukkig nog steeds intact.