Algiers - The Underside Of Power
Matador Records
De Amerikaanse experimentalisten van Algiers leveren met 'The Underside Of Power' misschien wel het meest verrassende album van 2017 af.
Slechts zelden halen artiesten de luisteraar echt uit de maar comfortzone. Met 'The Underside Of Power', de opvolger van het twee jaar eerder uitgekomen, titelloze debuut, geeft de groep rond Franklin James Fisher een muzikale muilpeer van jewelste.
Was het debuut nog een reactie op moderne vormen van slavernij, dan is dit album de weerslag van de zich ophopende woede van het volk. Wereldwijd zijn is men verschrikkelijk boos. Niet enkel op die anti-intellectualistische trotserigheid die Trump kenmerkt of vanwege de sociopolitieke aardverschuiving die in Groot Brittanië wenkt, maar het hele systeem moet broodnodig op de schop. Onrechtvaardigheid, rebellie, minderheid vs. meerderheid, Algiers vertaalt dat idee in complexe, maar bovenal compromisloze muziek.
Deze plaat staat voor vechtlust. Die onvoorstelbare wilskracht kom je al tegen in opener Walk Like A Panther waarin de Afro-Amerikaanse activist Fred Hampton een belangrijke rol vervult. Meteen voel je aan dat dit een band is die op leven en dood speelt. Gemalen gruis, drifterige beats, een handvol welgemikte pianonoten en een vocalist, die van wanten weet, zuigen je aandacht helemaal op. Je bent gelijk verkocht.
Verschillende genres als indierock, punk, industrial, dance, gospel en blues worden gemixt en tot een heel eigen sound verwerkt; uiterst assertief, militant en bovenal overtuigend.
Dit album heeft nochtans zijn radiovriendelijke momenten, maar ook die zitten vol weerhaakjes. Wat je hoort is ongebreidelde passie (Cry Of The Martyrs). En dat levert een uitstekend album op. Dit is 2017, dit is Algiers en zij smijten zich als een roedel jonge wolven wiens missie vooral bestaat in het niet nalaten van restjes.
Vitale oerkracht wordt gekoppeld aan een oprechte, uiterst directe zeggingskracht met hints richting MC5, Suicide (altijd een teken aan de wand!) en Motown soul. De rest moet u zelf maar ontdekken. Wel kunnen we meegeven dat Franklin Fisher over een soulvolle strot beschikt, maar dat het songs zijn als de desoriënterende nachtblues Hymn For An Average Man die terecht met de aandacht gaan lopen. Animals is hondsbrutaal; Cleveland wordt door schizofrene breaks en switches gekenmerkt. Met de zich openvouwende pianoballad met elektrische gitaren bouwen ze een knap rustpunt in. Plague Years getuigt van kilheid en afsluiters The Cycle/The Spiral: en Time To Go Down Slowly geven enkel maar zin om het album nog eens te beluisteren.
'The Underside Of Power' is een prikkelend, uitdagend album, dat zonder meer tot de allerbeste van dit jaar gerekend mag worden. Grote klasse. Kom achteraf niet zeggen dat u van niets wist !