Alex Cameron - Forced Witness

Secretly Canadian

Alex Cameron is een loser, een freak. En dat komt niet van ons. Maar wat een mooi plaatje heeft hij met ‘Forced Witness’ gemaakt.

Forced Witness

“You worthless piece of shit”, is wat Candy May hem noemt als Alex Cameron het weer eens verknoeit. En toch ziet hij haar zo graag, maar telkens weer loopt het mis. Maar “She loves me still’”, maakt hij zichzelf dan maar wijs. En dat alles over een basdrum, die eindeloos doorbromt en een soort van eightiesklank, die soms aan The Killers doet denken.

Dat jarentachtiggeluid is een constante door de hele plaat. Cameron maakt het zich zo eigen dat het op den duur niet eens meer opvalt. Nu zijn de eighties net de tijd geweest waarin wij jong waren, de tijd toen Gino Vannelli hits scoorde, om maar iets te noemen. En hier klinkt het ronduit verslavend; gewoon omdat Cameron het zo gewiekst aanpakt en tegelijk de juiste nummers heeft om ze op die manier in te vullen. Die saxofoon in Country Figs, die achtergrondstem in Runnin’ Outta Luck, de toetsen zowat overal, die jangelgitaar, … het zit er allemaal in.

En dan krijgt hij ook nog eens Angel Olsen in de studio om een duet met hem te zingen. En hij moet oppassen dat ze hem niet wegblaast in Stranger’s Kiss, want Olsen eigent zich het nummer bijna toe, eens ze aan het woord komt. Maar dat past dan ook wel bij zo’n nietsnut als Cameron. En dan doet ze nog eens de backing vocals voor hem in Candy May ook.

Het is nu al enkele weken, dat wij op onverklaarbare wijze steeds weer worden teruggezogen naar dit album, het altijd opnieuw de speler in duwen en genieten van songs als Studmuffin96 met die lekker spokende gitaar of de conga’s van The Chihuahua, songtitels als Marlon Brando waarin het verlangen naar zijn onbereikbare liefde de spuigaten uitloopt.

Hij mag dan al een sukkel zijn, maar zijn muziek is dus letterlijk verslavend. Misschien zullen er zijn voor wie dit alles te zoet is. Maar dan eerder zoetzuur, hetgeen op zijn minst extra dimensie aan deze songs geeft. Of misschien is het gewoon dat wij onszelf herkennen in deze druiloor.

Alex Cameron speelt zijn mistroostige liedjes op 27 november in de Botanique in het kader van Autumn Falls.

8 september 2017
Patrick Van Gestel