Aletta - Whirlwind Chaser
Eigen beheer
Drie jaar geleden maakten we verheugd konde van een nieuwe single van Myrthe Luyten, de voorbode van een nieuwe plaat die ‘Whirlwind Chaser’ zou gaan heten. Allemaal juist, maar de plaat verscheen uiteindelijk pas meer dan twee jaar later in alle stilte.
Er wordt vaak – en terecht! – kritiek geleverd op een niet nader te noemen Zweeds streamingplatform, maar het is enkel dankzij de Release Radar die we daar hebben, dat we deze plaat opmerkten. Plots verscheen Capstones op onze radar. En toen we nog even verder klikten, bleek dat het hele album er was. Myrthe Luyten had wel al even laten vallen dat er dit jaar nieuw materiaal zou komen tijdens onze viering van vijfentwintig jaar duyster., maar dat het over ‘Whirlwind Chaser’ zou gaan, hadden we niet (meer) verwacht. Zou Luyten een beetje beschaamd zijn over het materiaal? De plaat opent misschien niet voor niets met een track die Ashamed heet.
Nee hoor, geen schaamte hier. En dat is ook nergens voor nodig, zoals ze zelf ook zingt in voornoemde opener. Dit is gewoon een prachtige verzameling persoonlijke liedjes zonder onnodige opsmuk. Centraal staat die heerlijke stem van de zangeres, soms in prachtige harmonie met die van Loes Gerits, zacht strummen op de gitaar en hier en daar een eenzame pianotoets of subtiele elektronische soundscapes en veldopnames. De opener verklaart wel deels waarom het zo lang wachten was op deze plaat. Het nummer gaat deels over de tumor die zich in haar buik had gevormd. Toch is dat niet het hele verhaal. Naar verluidt was Luyten de drive om zangeres te zijn ook gewoon kwijt. Daarover zingt ze in Boulder.
Het voordeel van de eenvoudige aanpak wordt vooral duidelijk bij August en Griever, de twee singles die een paar jaar geleden al werden uitgebracht. De liedjes zijn tijdloos. Ze konden gemaakt zijn eind jaren zestig of eergisteren en zo valt het ook niet op dat er eigenlijk zes oudere en drie meer recente nummers op staan. Allemaal klinken ze warm als het geel van de bessen van de vuurdoorn en tegelijk fris en breekbaar als rijp op de takken van een kerselaar. Exact de muziek die de wereld nodig heeft in tijden van kil machismo en economische dwingelandij. En eigenlijk hebben deze negen liedjes geen woorden nodig van één of andere recensent. Het is een plaat die voor zichzelf spreekt. Zonder stemverheffing, dat wel. Het is eerder een fluisteralbum, een kostbaar artefact dat voorzichtig moet worden doorgegeven op momenten dat iemand troost nodig heeft, een muzikale knuffel.
En oh ja, er komt wel degelijk ook nieuw materiaal van dat andere project, Astronaute. Het is dus geen toeval dat de plaat eindigt met Begin Again. Als dat geen fijn nieuws is!