Aksak Maboul - Redrawn Figures 1 / 2

Crammed

Remix, het woord alleen al bezorgt ons een vieze nasmaak in de mond. Dat heeft te maken met de oude en waarschijnlijk vastgeroeste motor in dit al even antieke lijf, maar ook met het feit dat van alle remixen, die wij ooit te horen kregen, er slechts bitter weinig de moeite loonden. Maar dan is daar Aksak Maboul.

Waarom begin je er dan aan? Het is een terechte vraag. Wel, Aksak Maboul is geen doorsnee band en zal dat ook nooit worden. Het vehikel van Marc Hollander (zie ook: Crammed Discs) en (in dit geval) Véronique Vincent, overlevenden van het onovertroffen The Honeymoon Killers, staan niet meteen bekend om de productiviteit. Maar als ze dan iets maken, dan kan het wel tellen, zelfs al was onze man (jp) niet meteen (super)enthousiast over de plaat, waarnaar deze uitgave rechtstreeks verwijst.

Nu moeten wij toegeven dat wij het origineel (nog) niet gehoord hebben. “Wat zanik je dan?”, zou u kunnen zeggen. En we zouden het u niet eens kwalijk kunnen nemen. Maar misschien was het in dit geval geen slecht idee om de wereld op zijn kop te zetten en de volgorde om te draaien. Want nu zijn we nog meer nieuwsgierig naar het origineel.

Deze plaat is een toonbeeld van diversiteit. Soms is het resultaat heerlijk ingetogen en repititief, zoals de manier waarop Shungu C'est Charles aanpakt. Heel ver op de achtergrond hoor je geluidjes, de stem van Vincent komt slechts occasioneel en perfect getimed naar voor. En daar blijft het bij. En zo zijn er nog uitgeklede versies van songs, die toch je aandacht vasthouden. Het verst gaat Cate LeBon daar misschien wel in. Zij houdt enkel de bas, spaarzame percussie en vervormde stemmen over van Sophie La Revue.

The Notwist pakt het dan weer anders aan: zij zweren bij het concept “song” en dat is te merken aan Tout A Une Fin. Hier gebeurt meer dan in de voorgaande versies. Een beetje, zoals we – logisch ook – van The Notwist gewend zijn. Heerlijk dus dat ze die remix lekker lang rekken.

Echt over de rooie gaat de versie van Hotel Suites door Carl Stone. Dat het om een “redesign” gaat, is nooit meer toepasselijk geweest. Wij konden de eerste paar keer de neiging niet onderdrukken om te checken of er iets mis was met de cd-speler. Niet dus. Mindblowing, zeg maar en een beproeving van uw zenuwen, maar na enkele keren volhouden blijkt het hoe langer hoe interessanter. Met mate tot zich te nemen, maar zeker niet overslaan.

En dan is er nog 'Redrawn Figures 2', waarop gekozen werd voor de meer dansbare versies van de songs. “Old School Remix” is bijvoorbeeld de perfecte omschrijving van de versie van Un Caid die Marc Hollander en Jordan Fields ervan maakten. Daartegenover staat de remix van Hello Skinny, die de nadruk legde op het heerlijke lachje dat als een rode draad door deze meer hoekige, maar daarom niet minder dansvloergerichte bewerking van hetzelfde nummer.

Zo krijg je twee keer een aantal vertalingen van de songs van Aksak Maboul, die telkens weer een andere nadruk leggen en daarom allemaal de moeite zijn. Misschien moeten we dat concept van de remix maar eens opnieuw een kans geven.