Afterlife - Timelines 2

Subatomic UK

Veel artiesten zouden boos worden, als ze de muziek omschreven zien als “lounge”. Tenzij je nu eenmaal de peetvader van loungemuziek bent en pakweg Steve Miller of Afterlife heet en als producer al meer dan twee decennia lang heerlijk relaxte, Balearische ambientmuziek maakt. Tracks waarbij je je parelwitte stranden, een azuurblauwe zee, zwoel wiegende palmbomen en een oranjerode ondergaande zon inbeeldt. Maar ook muziek die niet uit een machine of wiskundige formules komt om saaie treinstations op te vrolijken, maar die écht, natuurlijk en organisch klinkt.

En dat is op de digirelease ‘Timelines 2’, uitgebracht op het eigen Subatomic UK label, niet minder het geval. Languit liggende, digitale soundscape tapijten, traag omwentelende klanken, tochtige ruis of glinsterende weerkaatsingen van de zon op de zee zijn veertien tracks lang een constante. Maar tegelijkertijd weet Afterlife ook te prikkelen in een tokkelend en tochtig Across The Deep Blue Sea, een uit de diepte opborrelend en oneindig klinkend Music For Stargazing of een First Light met meer solide en weemoedige toetsen. Die titels moet je er vanzelfsprekend bij nemen.

Daarnaast hoort bij deze soort muziek natuurlijk ook een productietechnische verfijning in 3D, 4D of hoeveel-dimensionaal geluid dan ook. Vol echolandschappen, onder het vel kruipende tikjes of golven die los over je hoofdtelefoon heen lijken te spoelen. Iets met sublimiteit in details en opperste schoonheid van klanken.

Je hoort in de veertien zacht gekleurde drieminutenschilderijen van Afterlife dan ook een veelheid van klanken en ondefinieerbare digitale geluiden: zowel kort en ritmisch als lui en voluit. Stuk voor stuk luistervriendelijk, maar wel goed voor een enorme richesse aan kleuren. Van iets als digitale Thaïse gamelang tot vervaagde Indianenfluitjes, van waterorgels tot een echo op een krakende gitaarsnaar of zelfs vervormde walvisklanken in Song From The Sea.

Toegegeven, niet elk van deze beeldende fragmenten zouden we in onze living willen hangen. Soms houdt de producer het gewoonweg iets te dromerig en weinig spraakmakend. En dan krijg je een track als Nagual die wel leuk fonkelt, maar ook in een permanente roes wegzinkt naar de achtergrond.

Het hoeft niet te verbazen dat Afterlife eerder al uitpakte met een verzamelaar als “Ambient Meditations”. De man maakt nu eenmaal muziek die bij je mooiste dromen horen. Chillout, hangmat, subtropisch? Check!