Adrian Crowley - Dark Eyed Messenger
Chemikal Underground Records
Zeven albums lang draaide het voor Adrian Crowley enkel en alleen rond zijn akoestische gitaar. Dan komt daar zo'n producer aan met het idee om die gitaar nu toch eens even weg te stoppen. En het lijkt nog te werken ook.
Die producer in kwestie was Thomas Bartlett, u misschien beter bekend onder de naam Doveman (Sufjan Stevens, Martha Wainwright, The Magnetic Fields). Hij stelde Adrian Crowley voor om de gitaar voor deze plaat volledig achterwege te laten. En dan wou het toeval dat de Ier op dat moment al met iets dergelijks bezig was. Want ook voor zijn samenwerking met het kamerorkest Crash Ensemble beperkt hij zich tot de microfoon. Dat beviel hem wel en dus was de beslissing snel genomen.
Nu zijn de liedjes van Adrian Crowley ook wel uitermate geschikt om op piano te brengen. Vanaf het moment dat Bartlett – want hij is het die de piano bespeelt – de toetsen indrukt, word je helemaal binnengezogen in de ambient wereld, die hier werd gecreëerd.
Met echo's, subtiele extraatjes (een basdrum in Halfway To Andalucia, de bas in Unhappy Seamstress) en uiteraard de prachtige, bromstem van Crowley worden schitterende miniatuurtjes geschilderd, waardoor je plotsklaps verliefd wordt op deze plaat. En wie denkt dat dit dan toch moet verzanden in veel sfeer en weinig song, zit er glad naast, want misschien staan op deze plaat wel enkele liedjes, die meer naar popmuziek neigen dan op eender welke nummers van de recente platen van Crowley.
Ook niet te versmaden zijn de prachtige teksten die de man nu weer op je loslaat. Ze lijken bijna banaal, maar zijn dat nooit. Zijn liefdesverklaring in The Wish is zo diep dat de warmte er vanaf straalt. En dan mag het al eens cryptisch klinken (“I decided to live out the rest of my days / As a silver birch tree” in Silver Birch Tree) en word je om de oren geslagen met metaforen, toch lijkt het of hij het voor 'Dark Eyed Messenger' duidelijker heeft weten te omschrijven: geen overvloed aan dieren meer, maar verhalen uit zijn eigen omgeving zoals het weergaloze The Photographs waarin je hem bijna ziet lopen tussen die foto's en wegdromen naar de daarbij horende verhalen. Je kan die verhalen trouwens zelf verder invullen.
Het resultaat van dat alles was het volgende, prachtige album van Adrian Crowley. Want 'Dark Eyed Messenger' mag dan baden in melancholie, het is wel melancholie van het soort waarvan je je achteraf opgelaten en blij voelt. In dat geval heb je verdorie een prachtige plaat gemaakt.