A Slice Of Life - Tabula Rasa

Eigen beheer

Nu buiten de wolken weer dreigend grijs en jachtig worden en de spinnen zich naar binnen haasten, is het opnieuw tijd voor een nieuwe postpunkplaat.

Vier jaar geleden bracht A Slice Of Life met ‘Restless’ een zeer gesmaakt debuut uit. Normaal had deze opvolger sneller moeten volgen, maar Covid... enfin, u weet wel. Toch bracht de band met een remix van Coraline en Seven Days in de tussentijd nog twee singles uit om het vuur brandend te houden. De eerste, die in demoversie al op de ep uit 2016 stond en in een andere op ‘Restless’, vindt u als bonustrack op de plaat en de tweede was ook al echt bedoeld als opwarmer voor dit album.

Terecht ook, want Seven Days is één van de sterkhouders op het album. De pijn van verlies is daarin voelbaar in de meest pure vorm en het is ook één van die nummers waarin de band het niveau van één van de voorbeelden (The Cure) het best benadert. Verlies is het hoofdthema van het album dat ook in de donkere ballad Goodbye, Cavern en Anywhere But Home terugkomt.

In de kille postpunkopener Two-faced valt het masker van ongevoeligheid al meteen af. “Love is for  the ones that matter / Pain is for the ones who care”, zingt frontman Dirk Vreys en het is duidelijk tot welke categorie hij zichzelf rekent. Maar hij heeft ondertussen genoeg levenservaring om te beseffen dat pijn een wezenlijk onderdeel van het leven is. Zelfbeklag is niet aan hem besteed. Dat blijkt uit Sweet Darkness, een nummer dat wat doet denken aan een pril U2, maar dan wel met meer Joy Division-vibes.

En het is niet allemaal kommer en kwel. Met Matterhorn valt er zelfs een beetje te glimlachen, vooral dan met de manier waarop het toenmalig vriendinnetje beschreven wordt en met de zin “Hit me, Hit Me / I wanna climb over your body". Qua sound moeten we hier denken aan The Scabs ten tijde van Matchbox Car, gelukkig wel ons favoriete Scabs-tijdperk.

Nog enthousiaster zijn we over Cavern, een nummer waarop A Slice Of Life het minst klinkt als één van de illustere voorbeelden zonder de sfeer te breken. De gitaar van Wim Kempenaars klinkt metalig zoals het moet, de bas van Nelson De Silva en de drums van François-Xavier Reimeringer leggen een druilerige beat neer en Emmanuel Schaeverbeke weeft er nevelige synthpartijen door. En dan is er de stem van Els Van Herck die prachtig blendt met die van Vreys.

Naar het eind van de plaat lijken gevoelens als boosheid en vastberadenheid het te winnen van verdriet. Dat is duidelijk te horen in het strakke en ziedende Run For Cover, What Doesn’t Kill Me afsluiter Animal Instinct en zelfs in het ietwat fatalistische In Your Shade, maar met Fortress Of Solitude wordt toch nog even de kelk van verdriet tot op de bodem geleegd.

Met twaalf nummers is dit tweede album van A Slice Of Life geen korte zit. Maar de plaat zit vol afwisseling. Dus dat is geenszins een probleem en nog belangrijker: elk nummer klinkt geloofwaardig. Niets is fake. 

Op 29 september wordt deze plaat voorgesteld in Muziekcafé Djingel Djangel in Antwerpen.