A Place To Bury Strangers - Transfixiation

Dead Oceans

“Een tikkeltje Jesus And Mary Chain”, zei de labelman. Maar daar blijft het niet bij. ‘Transfixiation is een aanval op het vege lijf, een invasie van bacteriën, je bestormend van alle kanten.

De koorts komt al op in opener Supermaster. Heerlijke bas met allerlei noise-invloeden en de kalme, gecontroleerde zang van pedaalexpert – hij is ook nog oprichter van Death By Audio – en zanger-gitarist Oliver Ackermann. De ontregelde gitaren, de ijle achtergrondgeluiden doen je temperatuur stijgen. Er is iets mis, maar je beseft het nog niet helemaal.

Bij Straight raak je verzeild in een warrige koortsdroom, die op Peter Hook-achtige baslijnen tussen je beide oren vast zit. Opnieuw zijn er die geluiden, waar je geen hoogte van krijgt. Het zou een doodgewone (en dat bedoelen we helemaal niet pejoratief) popsong kunnen zijn, maar ergens zit er wel iets dwars.

Met Love High breekt het zweet je pas echt uit. Daarin zijn The Jesus And Mary Chain moeilijk weg te denken, ook al blijft het perfect passen in het koortsige plaatje. Intussen zitten de bacteriën zowat in je hele lijf. En de Chain blijft ook nog door What We Don’t See spoken. De frasering van Ackermann, een beetje dromerig, een tikkeltje gedreven, is in dat verband van doorslaggevend belang.

Deeper dropt bijna letterlijk bommen in je oren. Nog steeds zijn er die determinerende vocals, maar het geheel gaat steeds verder afwijken van het concept song en belandt grotendeels in de experimentele sfeer. Het geeft de plaat meteen een heel eigen smoelwerk, eentje waar wij het zeker voor hebben.

En daar blijft het niet bij. De band gaat steeds dieper in op dat experimentele. Getuige het wacky tussendoortje dat Lower Zone is. Intussen is je lichaam het noorden helemaal kwijt, lijkt je hoofd wel achterstevoren op je torso te staan.

Bewonderenswaardig is wel dat de groep het steeds net binnen de perken van het luisterbare houdt. Dat doen ze dan bijvoorbeeld door de gelaagde zang in We’ve Come So Far in combinatie met de Sonic Youth-injectie van de gitaren. Invloeden die je nog terughoort in pakweg I’m So Clean waarin de bacteriën verder huishouden. En dan moet de hectische afsluiter I Will Die nog komen om je uitgeleefd achter te laten.

Luister deze plaat vooral helemaal tot aan het einde. Een tikkeltje retro, absoluut, maar wel met een moderne inslag. ‘Transfixiation’ van A Place To Bury Strangers pakt ons bij de ballen en is voorlopig niet van plan los te laten.

A Place To Bury Strangers speelt op 23 april in De Kreun in Kortrijk.