40 Watt Sun - Wider Than The Sky
Radiance Records
Hij heeft er een hekel aan dat zijn muziek deprimerend wordt genoemd, maar 40 Watt Sun, de band rond Patrick Walker, opgewekt noemen zou dan weer het andere uiterste zijn.
En dat is niet anders op ‘Wider Than The Sky’, het vervolg op het alom bejubelde ‘The Inside Room’, de eerste plaat die de man maakte nadat hij Warning opdoekte in 2009. Het is een plaat die geduld vraagt, maar die je daarvoor uiteindelijk wel beloont.
Zes nummers staan er op de tweede plaat van 40 Watt Sun, waarvan de opener het kwartier overschrijdt en meteen de toon zet voor de doommetal van deze band, die het ultra trage spel van Earth koppelt aan de poëtische teksten van Walker.
Een beetje doommetalliefhebber kan wel wat verdragen als het om herhaling gaat, maar Stages, zoals het eerste nummer heet, blijft wel heel lang doorhameren op dezelfde nagel. En toch… en toch gaat dat nummer niet vervelen. Er zijn de subtiele aanpassingen die worden aangebracht, er is het rechtstreeks uit een oude horrorfilm weggelopen orgel dat door de song spookt en aanzwelt. Er is Walker die het uitschreeuwt dat “I’m feeling everything like nothing in my life”, vooraleer de band dan toch op tempo lijkt te komen. Maar door de storm heen blijft datzelfde thema als een kapitein op het schip staan terwijl dat rondom hem geleidelijk aan desintegreert.
Daarmee ben je meteen ingewijd in de plaat. Want wat komt is nooit wezenlijk anders zonder dat het gaat vervelen. De ritmesectie zorgt voor een stevige laag mos waarover Walker zijn gitaarpartijen uitspreidt. Het lijkt bijna logisch als je weet dat de band dit album op vijf dagen opnam ergens in het midden van Wales.
Waar ‘The Inside Room’ massief en muzikaal veel minder genuanceerd klonk, wordt hier geknipoogd naar een band als Low en is de fuzz zo goed als helemaal weg. Misschien gaan een deel van de fans, die zichzelf konden verliezen in de vorige plaat, hier op een andere manier verloren lopen, maar toch durven wij erop aandringen dat ze de plaat een kans geven. Dezelfde schoonheid zit immers nog steeds in deze muziek, maar waar die op de vorige getooid was in dikke lagen wol en stof, is het hier – in vergelijking – een zomerjurkje dat fladdert in de bries.
Het is duidelijk dat Walker (letterlijk en figuurlijk) andere oorden heeft opgezocht op deze plaat en hij is daar beland waar hij wou zijn. Of je dit nu smaakt of niet, dat is op zijn minst bewondering waard. ‘Wider Than The Sky’ is nog steeds even tergend mooi als de voorganger dat dat op zijn manier ook was. Het maakt ons in elk geval benieuwd waar dit naartoe gaat.