Maak kennis met Lalma

Als de helft van Arsenal plots metalhead blijkt…

Lalma is een meisje. Haar naam laat zich omschrijven als ‘a piece of land that defends only on rain’. Voor John Roan (Arsenal) is zij de ruimte die steeds tussen hem en zijn moeder heeft gestaan en zich opwierp als een emotionele en communicatieve muur. Als de moeder er plots niet meer is, blijkt Lalma nog steeds in zijn nabijheid te vertoeven. Zij migreert van het land voor zijn voeten naar zijn schouders. Zou zij vanaf dat moment als zijn kompas kunnen fungeren?

De eerste etappe van hun tocht leidt hen naar een op black-metal geïnspireerde plaat, maar geconcipieerd op zijn eigen voorwaarden, en met als initiële intentie een verwrongen maar eerlijk eerbetoon aan de moeder. Onder andere. De plaat wordt een collectie van impressies die in een recent en minder recent verleden indruk hebben gemaakt en een gevoel van ongemak geïnstalleerd hebben. Onder andere. De plaat wordt het vehikel om hem tijdelijk door de woestenij van zijn verwarring te loodsen.

The Realm, een knoeperd van een song van meer dan zeven minuten, werpt zich als eerste single op als metafoor voor die ene situatie waar we de beste versie van onszelf niet meer kunnen zijn en we enkel nog voor het kamp van de vlucht weten te kiezen. De lokroep naar innerlijk rust is enorm sterk, en het pad ernaar toe blijkt niet zonder hobbels. gelukkig maar…

Roan is niet meteen een metal-zanger, maar hij haalt hier wel de sloophamer boven met daverende drums, scheurende gitaren, zo typisch aan het genre. Groot verschil is dat de thematiek niet satanistisch, heidens of misantropisch is. Hulp kreeg Roan o.a. van Joris Casier en Brent Vanneste van STAKE en de productie was in handen van Stéphane Misseghers, dus dat zat zeker allemaal al goed. Het resultaat mag er dan ook zijn.

Het album van Lalma wordt dit najaar verwacht.