Zeal & Ardor - Troonpretendent
Zappa, 25 november 2018
Zeal & Ardor blijft een buitenbeentje in de metal. Niet alleen de huidskleur van frontman Manuel Gagneux heeft daarmee te maken (hoeveel zwarte metalmusici kent u?), ook zijn voorliefde voor alchemie en satanisme in combinatie met de mix die hij smeedde van (black) metal met negrospirituals is ongezien. In Zappa was er niet veel ruimte voor communicatie (“We don't talk a lot”), maar des te meer voor bijzonder puike muziek.
Het kan geen toeval zijn dat het net een Zwitserse band was die het voorprogramma voor haar rekening nam. Maar Zatokrev (Tjechisch voor “bloed hiervoor”, naar verluidt) stond daar niet zomaar. Ook zij zoeken, net als die andere (halve) Zwitser naar nieuwe wegen en steegjes binnen het labyrint dat metal heet. Doom, sludge, maar ook prog en death waren de paden die in Zappa werden betreden. En dat deden ze met songs vol afwisseling en kuren, die een wispelturig, maar best interessant netwerk vormden. Het valt niet mee om nog origineel te zijn en op te vallen in de potige afdeling der muziek, maar dit was absoluut een verdienstelijke, zij het misschien soms iets te complexe poging.
Er is nagedacht over de show van Zeal & Ardor; net zoals over de brandijzers met logo die je tussen de merch vindt. En dat het net Brian Eno's 'Music For Airports' was dat aan Sacrilegium I voorafging, was vast ook “part of the plan”. Vijf in lange, zwarte hoodies getooide figuren en een drummer, die de dubbele basdrums als een aanstormende lawine over het publiek uitstrooide, palmden het podium in, klaar om Antwerpen te veroveren.
De zang kreeg in deze heksenpot van bij aanvang bijzonder veel aandacht. Naast Gagneux stonden namelijk twee medebrulboeien, die zorgden voor de achtergrondzang, voor de antwoorden op de vragen die de frontman stelde. Alleen dat al was de moeite waard. En dan nog stond je versteld van de kracht die van 's mans stem uitging. Niet alleen riep hij een ijselijke krijs uit het diepste van zijn buik op, evengoed haalde hij – zoals in Built On Ashes – een indrukwekkende bluesstem boven. En ook het hoge stemmetje in You Ain't Coming Back ging hem moeiteloos af.
En dan was er nog die act, de bezweringen, de spreuken (Coagula). Zelden zagen wij iemand zich met meer overtuiging inleven in zijn act. Het zou ons alvast niet verbazen als er op de rider ook een potje vers maagdenbloed en een bokkenkop zouden staan. Bij momenten brandde het vuur in Gagneux' ogen zo fel dat je de gloed bijna kon voelen.
Maar tegelijkertijd was het de muziek waarom het allemaal draaide. Waste was een mokerslag, We Can't Be Found was de ideale viering van een “lovely Sunday” en Blood In The River ging door merg en been. En dan was er nog afsluiter Baphomet, waarom het publiek al van bij aanvang van de bisronde schreeuwde en die met evenveel enthousiasme als opener In Ashes werd gespeeld.
De vraag werd al gesteld wie de nieuwe headliners van de metalfestivals moeten worden. Zeal & Ardor heeft gisteren aangetoond een degelijke troonpretendent te zijn. Het daar niet mee eens zijn doe je op eigen risico.