Zappa Plays Zappa - De hits, maar niet de fun

De Roma, Borgerhout, 22 oktober 2015

“Does humor belong in music?” Het is een vraag die wijlen Frank Zappa zich stelde en die hij in zijn oeuvre onophoudelijk met een volmondig "JA" beantwoordt. Zappa zelf is inmiddels al meer dan twintig jaar dood, maar zoon Dweezil houdt de muziek en de legende van zijn vader levend met Zappa Plays Zappa.

Tegenwoordig is Dweezil de hort op met ‘One Size Fits All,’ een sterk, gitaargericht album dat dit jaar veertig jaar oud is en in De Roma integraal wordt gebracht. Van de originele Zappabezetting, met legendarische figuren als Johnny ‘Guitar’ Watson, Captain Beefheart (die twee enkel voor de opnames van de plaat) en The Mothers of Invention, schiet anno 2015 niets meer over.

Het eerste dat opviel was dat er ook maar weinig overschiet van de flair en het charisma van Franks band. De kleurrijke figuren zijn vervangen door wat een conventie van aardrijkskundeleraren leek te zijn. En Dweezil zelf heeft dan wel de gitaarskills, maar zeker niet het ongelooflijke performancetalent van zijn vader geërfd.

De muziek dan? Daarop valt volstrekt niets af te dingen. Op het podium stonden stuk voor stuk schitterende muzikanten, die Zappa’s vaak complexe composities tot in de kleinste details kennen en ook meesterlijk brengen. Na het thema van de Star Warsfilms smeet de band zich op Inca Roads en werkte ze feilloos ‘One Size Fits All’ af, tot de laatste noten van Sofa No. 2.

Afwerken, inderdaad, want hoewel de hele plaat smetteloos werd gebracht, was het toch pijnlijk duidelijk dat het hier om een puristische coverband gaat, en niet om een groep die geïnspireerd omgaat met Zappa’s bijzonder rijke materiaal. Zoon Dweezil heeft zich zelfs exact dezelfde gitaartechniek als vaderlief aangeleerd. Die techniek blijft wel indrukwekkend, daar niet van, maar minutenlange solo’s zijn net iets minder boeiend als je doel imitatio is, in plaats van aemulatio.

Na ‘One Size Fits All’ grasduinde Zappa Plays Zappa in het andere werk van de meester, wat publiekslievelingen als The Grand Wazoo, Sinister Footwear, Montana en I’m The Slime opleverde. Maar ook hier was geen ruimte voor improvisatie, zodat de vele verzoeken uit de zaal allemaal onbeantwoord bleven.

Na een welverdiend applaussalvo kwamen Dweezil en zijn maats weer de coulissen uit, om nog goeie versies te brengen van Cosmic Debris, Dancin’ Fool en Muffin Man.

Ons verdict? Op muzikaal vlak een geweldige show voor wie nooit het geluk heeft gehad een liveshow van papa Frank mee te maken, maar het geschifte, onverwachte en spontane van zo’n Zappashow ontbreken bij zoonlief. Humor belongs in this music!