Yuck - Koorddansen en shoegazen
Botanique, Brussel, 2 maart 2011
Het is oud nieuws als we zeggen dat ze bij Botanique een neus hebben voor obscuur maar aanstormend talent. Op het debuut van Yuck is het nog anderhalve maand wachten, maar toch prijkt de groep al een hele tijd op de affiche en verschoof eerder al wegens een te grote vraag van de Witloofbar naar de net iets grotere Rotonde. Je zou ze er bij Botanique bijna van verdenken zelf veel buzz en hype te creëren nog voor een band zich bewezen heeft. Maar ook deze keer hadden ze het bij het rechte eind.
Cloud Nothings gold als typisch voorprogramma. Ondanks de positieve recensies, die her en der voor hun debuut opgingen, konden ze niet langer dan drie nummers boeien. Gehaaid raasde het viertal door hun set. Maar Cloud Nothings deed net iets te veel moeite om én catchy én indie te klinken. Daarnaast ratelden ze aan een dergelijk slordig tempo door dat je op den duur niets anders kon dan hopen op de aankondiging van dat laatste nummer.
Yuck - what's in a name - balanceerde constant tussen lo-fi pop en vuile, gierende noise. Uitersten waartussen de band weliswaar mooi leek te kunnen koorddansen. Holing Out schudde wakker en gierde door de aders terwijl The Wall het moest hebben van een charmante nonchalance.
De groep linkte ook zonder pardon scheurende shoegaze aan fragiele nummers als het weerbarstige Shook Down en Suicide Policeman, waarin de naïviteit naar boven borrelde. Het is een gedurfde overgang die wonderwel werkte. In Georgia koppelden ze melancholie aan een brok energieke rock-'n-roll en leek bassiste Mariko Doi voor het eerst uit haar eigen wereldje tevoorschijn te kruipen.
Voordien stond ze - zoals het een echte shoegazer betaamt - constant naar haar rode laarsjes te staren, maar als tweede zangeres waagde ze het toch om enkele seconden lang het publiek in de ogen te staren, als die lange frou al niet over haar ogen hing.
Gitaareffecten zijn bij Yuck nooit ver weg, zo werd op Suck behoorlijk wat afgeslide en kwam de verzameling gitaarpedaaltjes tijdens Operation grondig van pas. Met Rubber lieten ze dan weer een orkaan van noise en shoegaze door de Rotonde denderen. Dat nummer zou trouwens een epische afsluiter geweest zijn. Jammer dus van die onnozele en vooral geforceerde bisronde.
Yuck's muziek leent zich perfect voor een portie podiumdevotie, maar dat en energie ontbraken een beetje. Vaak betrof het een licht afkooksel van muzikale helden als Dinosaur Jr, Pavement en Sonic Youth. Maar het zou ons niet verbazen moest dit Londense viertal tijdens de zomermaanden op een of andere zompige weide in een of andere muffe tent staan met - laat ons hopen - net iets meer eigen identiteit.