Youth Lagoon - Verstoorde dromen

Botanique, Brussel, 25 november 2013

Wie de naam van Youth Lagoon intikt op een streamplatform naar voorkeur zal twee albums terugvinden waar de m/v in kwestie snel, zeer snel van overdonderd zal worden. Met psychedelische muziekdoosjes zet hij namelijk zorgeloos maar uiterst bekwaam de razende realiteit buitenspel. Of dat live in de Botanique ook zo’n evidentie was moest tussen de vele soundscapes door blijken.

Absolutely Free was de vaste tourpartner op de Europese trektocht. Met Brussel als eindstation leken ze ondertussen meer dan gesetteld in die rol. Hun muziek lag volledig in de lijn van het hoofdprogramma, met uitstapjes naar Tame Impala op valium of Radiohead met een overdosis Sint-Janskruid in de thee. De vier bandleden schoven overigens gretig door van instrument naar instrument. Om maar te zeggen dat we al een pak saaiere dingen zagen passeren.

Trevor Powers, de hippie achter Youth Lagoon, slofte omstreeks halftien het podium op, ver voorbij fashionably late dus. Hij schudde na een lange, noisy intro het hitje Attic Doctor uit de mouwen, afkomstig uit 'Wondrous Bughouse', het tweede album dat de Amerikaan dit jaar uitbracht.

Daarmee werd meteen duidelijk dat de muziek live heel wat meer punch zou bevatten dan op de eerder intieme albums. Toch kwamen ook pareltjes als Sleep Paralysis en 17 aan bod om de gedachten terug in druilerige droomsfeer onder te dompelen. Op die manier dreef de band van nummer naar nummer zonder zelf een al te groot onderscheid te maken. Enkele songs - waaronder Cannons - werden herwerkt waardoor ze soms grotendeels anoniem passeerden.

Door de vele soundscapes tussen de nummers in was er weinig tijd voor applaus. Of dat ook zo overdonderend zou geklonken hebben is nog maar de vraag. Vanuit ons standpunt wiegde het voltallige publiek slechts sporadisch mee. Pelican Man wrong zich tussen een drietal met onder meer Mute en Raspberry Cane vanop de eerste en betere 'The Year Of The Hibernation'-plaat.

Waarom de krullenbol plotseling de sfeer helemaal wegzoog door het publiek vrij droog aan te spreken onder felle spots was niet meteen duidelijk. Later brak hij nogmaals hoogstpersoonlijk de flow door in dialoog te gaan en een toeschouwer de microfoon te overhandigen. Die had hij dan wel een soort van alieneffect meegegeven waardoor er weinig respons kwam.

Ook op technisch vlak was het soms verwarrend: de basgitaar was niet altijd de dragende basis en de overdaad aan reverb en syntheffecten leken soms uit de ruimte te komen. Toch werd het geluid altijd clean gehouden, zelfs in de uitgebreide jamsessies - soms bijna tien minuten lang - waarin de nummers vaak eindigden .

Maar het was een goed concert. Llive bleef er niet veel over van wat er op plaat te horen was. Afsluiters July, Dropla en The Hunt in de bis zetten dat nog eens extra in de verf. Alleen zat er meer in, als hij al eens een soundscape of droge bindtekst had achterwege gelaten. Mooie droomvertelsels genoeg in de bagage.